Marijke schreef voor de '17 x Verliefd' bundel een vrolijk, geëngageerd verhaal met een romantische wending 
Het liep, zoals Jef me later toevertrouwde, ‘like clockwork’. Ik ont ving de gasten, liep rond met dienbladen alsof ik al jaren ervaring had en genoot van de complimenten voor de hapjes. Ik schrok wel van die arme Oma Poes. Zij was inderdaad nog maar een schimmetje van de krasse dame die ik had leren kennen. Vlak voor we het buffet gingen presenteren, riep Jef ons in de salon voor een applausje. ‘Niet te vroeg juichen, je hebt nog niets geproefd van het buffet,’ grapte ik. Ik kreeg meteen een kleur. Leerde ik dan nooit dat ik eerst tot tien moest tellen voordat ik zoiets eruit flapte? Maar tot mijn grote opluchting schoot iedereen ontspannen in de lach. Jef knipoogde zelfs naar me en ik voelde mijn kleur dieper worden. Gelukkig hoorden we toen de oven piepen in de keuken, een mooi excuus om weg te kunnen rennen. Nelleke, die het knipoogje gezien had, plaagde me terwijl we de versgebakken bladerdeeghapjes uit de oven haalden. ‘Het zal niet de eerste keer zijn dat een knappe, vrijgezelle man zijn assistente trouwt!’
‘Hou toch op,’ reageerde ik, terwijl ik mijn blos weer voelde opgloeien. ‘Jef is weduwnaar, ik ben gescheiden en we hebben geen van beiden interesse in meer dan een werkgerelateerde vriendschap.’ ‘Werkgerelateerde vriendschap, wat klinkt dat hoogdravend!’ grinnikte Nelleke, die zich zoals altijd niets aantrok van mijn wat knorrige reactie. ‘Nel, ik meen het. Jef is een geweldige man, vriendelijk, hartelijk, maar hij is ook mijn werkgever en ik ben professioneel genoeg om het verschil te zien tussen een potentiële date en mijn baas.’
‘Sorry, Maaike, het was niet mijn bedoeling om flauw te doen,’ verontschuldigde Nelleke zich. ‘
Het liep, zoals Jef me later toevertrouwde, ‘like clockwork’. Ik ont ving de gasten, liep rond met dienbladen alsof ik al jaren ervaring had en genoot van de complimenten voor de hapjes. Ik schrok wel van die arme Oma Poes. Zij was inderdaad nog maar een schimmetje van de krasse dame die ik had leren kennen. Vlak voor we het buffet gingen presenteren, riep Jef ons in de salon voor een applausje. ‘Niet te vroeg juichen, je hebt nog niets geproefd van het buffet,’ grapte ik. Ik kreeg meteen een kleur. Leerde ik dan nooit dat ik eerst tot tien moest tellen voordat ik zoiets eruit flapte? Maar tot mijn grote opluchting schoot iedereen ontspannen in de lach. Jef knipoogde zelfs naar me en ik voelde mijn kleur dieper worden. Gelukkig hoorden we toen de oven piepen in de keuken, een mooi excuus om weg te kunnen rennen. Nelleke, die het knipoogje gezien had, plaagde me terwijl we de versgebakken bladerdeeghapjes uit de oven haalden. ‘Het zal niet de eerste keer zijn dat een knappe, vrijgezelle man zijn assistente trouwt!’
‘Hou toch op,’ reageerde ik, terwijl ik mijn blos weer voelde opgloeien. ‘Jef is weduwnaar, ik ben gescheiden en we hebben geen van beiden interesse in meer dan een werkgerelateerde vriendschap.’ ‘Werkgerelateerde vriendschap, wat klinkt dat hoogdravend!’ grinnikte Nelleke, die zich zoals altijd niets aantrok van mijn wat knorrige reactie. ‘Nel, ik meen het. Jef is een geweldige man, vriendelijk, hartelijk, maar hij is ook mijn werkgever en ik ben professioneel genoeg om het verschil te zien tussen een potentiële date en mijn baas.’
‘Sorry, Maaike, het was niet mijn bedoeling om flauw te doen,’ verontschuldigde Nelleke zich. ‘
Geen opmerkingen:
Een reactie posten