Dag, Brownie...

Wie had gisteren kunnen denken dat Brownie, onze ouwe knuffelige "breedreet" er vanavond niet meer zou zijn, toen ik gisteren de foto maakte met Sjim en oudste... 

Onze eerste caaf, inmiddels zo'n 5 jaar oud. Dominant naar andere caven behalve Poes, zijn maatje, en uiterst vriendelijk naar mensen. Altijd in voor een knuffel of een schootsessie. Kon vreten als een polderwerker en altijd alert als er een zakje ritselde of een koelkastdeur open ging. Onze opgewekte, gemoedelijke schouderhangcaaf.

Gisteren deed hij al een beetje raar, maar we konden niks vinden.
Vandaag ging het snel achteruit. Zijn buikje zwol, hij hijgde en was ongemakkelijk. Gasbuik, dacht ik. Hij at nog wel goed, maar better safe than sorry. Gelukkig wonen we 400 meter van de dierenarts en hadden ze al pilletjes en druppeltjes klaar staan.

Toen we voor de derde keer een pilletje deden (het moest elk uur), ontdekten we een lelijke bobbel en wat bloed tussen de poten. Foute boel! Blaasproblemen, vermoedde ik.
Ik kon anderhalf uur later terecht bij de dierenarts (waar het spitsuur was) en ik zat met het caviavervoerbakje met een Brownie die zich steeds minder senang voelde en zich wilde verstoppen onder het handdoekje en het hooi.

De dokter zag het in één oogopslag: tumor bij de tepel. Ze kon amper geloven dat we dat niet eerder hadden gezien, maar met zo'n knuffel als Brownie hadden we het anders echt wel eerder gemerkt. Volgens mij was die tumor in de twee uur tussen ontdekken en dierenarts ook alweer gegroeid!

Ik heb oudste op laten halen door jongste (die meteen even zijn broodnodige time-out kon nemen op die manier) en even later hebben we afscheid genomen van onze "breedreet".

Brownie is vijf jaar oud geworden. We gaan hem ontieglijk missen