Groeten

Iemand schreef, als Paaswens, dat men elkaar meer moet gaan groeten.

Ik ben het volledig met haar eens.

Zou het typisch Hollands zijn dat gewoon groeten, elkaar een glimlach geven (ook wildvreemden!) zo zeldzaam wordt? Is het wijdverspreid of leef ik toevallig in een groet-arme regio? Ik weet het niet. Wel weet ik dat veel mensen je geschokt aankijken als je bijvoorbeeld in de lift van de parkeergarage of zo vriendelijk groet of glimlacht. Hellup, wat moet dat rare mens van me!!! Niks, ik groet alleen maar.

In 2003 bezochten we een voor 99% door Fransen bezochten municipal in Zuid-Bretagne. Aanvankelijk keken de campinggasten enigszins wantrouwend toen zij ons Nederlandse kenteken zagen.
Na enkele dagen was daar niets meer van te merken. Verrek, déze "Hollandaises" zeggen "bonjour" en zo, en proberen zelfs met hun vage Franse woordenschat een gesprekje aan te knopen!!! (blijkbaar iets bijzonders?)

Ook wij waren verrast. Aanvankelijk dachten we: Fransen zijn arrogant, weigeren een woord buiten hun landsgrenzen te spreken en hebben vooral de pest aan Nederlanders, en dat zagen we die eerste dagen ook bevestigd toen we de speurende blikken zagen als men langs onze tent liep. Niet dat ik me er wat van aan trok, maar het viel wel op.

Na enkele dagen werden er, vaak met handen en voeten, al leuke conversaties gehouden bij onze tent. Van enig wantrouwen viel niets meer te merken. En vooral jonge Fransen bleken een aardig mondje Engels te spreken, toen ze merkten dat wij ook bereid waren om in het Frans te groeten en een woordje te wisselen in ons beroerde Frans. Een enkeling sprak zelfs Duits!

Na een week kwamen de eerste bekentenissen: "Les Hollandaises komen zo afstandelijk over", en "jullie zijn de eerste Nederlanders die groeten en een praatje willen maken!".
Leven veel Nederlanders dan op een eilandje? Je groet hoogstens de buren en je collega's, maar dan houdt het wel blijkbaar op. Waarom? Bang dat "die vreemde" iets van je moet of zo? Ik merk het zelf zo vaak in mijn woonplaats.

De Fransen op de camping kwamen voornamelijk uit grote steden, uit buurten die wij als "niet zo best" zouden bestempelen. En toen na een week de jongeren toe kwamen stromen, werden we gewaarschuwd: oei oei, dat is tuig! Ze hingen tot ver in de avond rond de toiletgebouwen te hangen... "C'est pas bon, madame!"

De eerste avond dat de jeugd er was moest ik naar het toiletgebouw. Een groep tieners hing er verveeld voor de ingang. Maar ja, ik moest toch echt even doen wat iedereen wel eens moest doen en liep er heen, met de waarschuwingen van de Fransen nog in mijn oren, maar nog voor ik ze kon groeten, maakte de groep hangpubers plaats zodat ik kon passeren, inclusief "bonsoir!". Tjee, ze lieten me zomaar erlangs, zonder gegiechel of flauwe opmerkingen in hun taal!

"Waarom maken jullie je zo druk over die jongeren?" vroeg ik de volgende dag aan de  vrijwel accentloos Engels sprekende Franse kampeerder die me eerder had gewaarschuwd. "Ze gingen voor me aan de kant voor ik wat had gevraagd en groetten me, en om 11 uur gingen ze naar hun tent en was het stil! Ik was verbaasd"
"Hoe gaat het dan bij jullie in Holland?" vroeg de man.
Ik legde uit dat je eerst netjes moet vragen of je er wel langs mag voor ze opzij gaan (voorbeeld: de winkelcentra, plantsoenen, etcetera) en dat dat dan uiteindelijk wel gebeurde, maar dat je dan een boel opmerkingen en gegrinnik naar je kop kreeg.
De man was verbijsterd. Hij vond de Franse hangjeugd al zo erg, terwijl ik die "bien sympa" vond!

De twee weken Bretagne waren een openbaring voor ons. Je begint met een groet, en dan gaat de wereld open.
Jongeren die niet intimiderend in de weg blijven staan maar opzij gaan als je er langs moet, zonder dat je het moet vragen.
Op het strand, waar bij eb volop tapijtschelpen werden gezocht (om te eten!) werd je emmertje door wildvreemden bijgevuld als je oogst minder groot was dan het gemiddelde van die dag, en je kreeg er meteen de tip bij om bij het volgende laagwater je vangst te vergroten plus een recept!

In de laatste week kwamen er vaak mensen langs die vroegen, wat die koeken waren die ze tijdens een uitje in Nederland hadden gegeten (meestal gevulde koeken of roze koeken).
Of hoe dat spel heette dat Nederlanders zo graag spelen (na wat schetsen op een notitieblokje werd duidelijk dat ze een sjoelbak bedoelden).
En of Nederlanders werkelijk een mud aardappels meesmokkelden naar het buitenland... (niet dat ik weet, maar uitzonderingen heb je altijd, en ja, hagelslag gaat altijd mee ;-) ).

En hoe is dat leuke contact begonnen? Gewoon, met groeten. Spontaan zelf groeten, en groeten beantwoorden. Glimlachen, je excuseren voor je beroerde Frans, proberen met handen en voeten de conversatie te volgen. Uitgaan van het beste in de mens in plaats van bij voorbaat je scherm hoog optrekken. Zo simpel is het, voor mij heel normaal, maar de Fransen hadden duidelijk andere ervaringen met Nederlanders.

Op de dag van vertrek kwamen veel mensen afscheid nemen. Enkelen kusten me zelfs op de wangen: "A Bientôt! Bon Voyage!"

Nederlanders klagen zo vaak over de arrogantie van de Fransen. En ja, Fransen kúnnen arrogant zijn. Dat merkten die Nederlanders op de camping die deden of ze niks zagen als er iemand langs hun tent of caravan liep. Ze hebben een onvergetelijke ervaring gemist. en ik heb veel geleerd.