Toen ik 10 was, kwam zijn LP Vroeger of Later uit. Zéér omstreden, op mijn christelijke basisschool werd ooit panisch de schooltelevisie weggeklikt toen hij optrad in een pauzefilmpje (de leerlingen baalden als een stekker!). Want Long maakte van zijn hart geen moordkuil op die elpee!
Gelukkig was mijn (keurig-nette) moeder ook fan, en toen we op vakantie gingen, 2 dagen in de auto naar het noorden van Italië, ging de lp mee op een cassettebandje. Ruim 30 jaar later ken ik de teksten nog volledig uit mijn hoofd...! En dat, terwijl mijn moeder anders héél voorzichtig is met tere kinderzieltjes, maar ze was zo'n grote fan, dat haar normen plotseling wat verlegd werden!
Mijn vader was (en is) ook een fanatiek cabaretfan en nam weer cassettes mee van het radioprogramma NAR, dus ik heb de Nederlandse kleinkunst inclusief Robert Long er gelukkig met enorme paplepels ingegoten gekregen...!
De plaat begon met een ode aan de liefde voor meer mensen tegelijk: "Liefste mijn liefste, hoe kun je nu denken dat ik niet eerlijk meer ben, of ontrouw? Als ik mijn lichaam aan een ander wil schenken zegt dat nog niet, dat ik niet van je hou..."
Bekrompen mensen werden genadeloos op de hak genomen in een nummer als "Mien": "Als ik mijn kijkgeld nou betaal, waarom moet ik dan door het journaal achteraf mijn eetlust steeds laten bederven? Denk je dat het fris is, Mien, wanneer ze steeds weer laten zien dat er weer een zooitje zwarten ligt te sterven!"
Het is pijnlijk te beseffen dat zijn tekst nog steeds gruwelijk actueel is. Lees de reacties op nieuws- en krantensites er maar eens op na... "In een kamp en dan castreren, nou, dan zouden ze wel leren! En die hele rottroep zou al gauw verdwijnen!"
De klaagzang eindigde met de onsterfelijke klassieker: "Mien, word wakker, we gaan naar bed..."
De klaagzang eindigde met de onsterfelijke klassieker: "Mien, word wakker, we gaan naar bed..."
De kerk krijgt er twee keer van langs: eerst in "Het leven was lijden" over een verkering die uit een fundamenteel Christelijk gezin kwam: "Ja, ik mocht naar de kerk maar ik kon nooit eens zingen! Eén keer sliep je met mij, maar je was niet alleen, want de satan of wie ook hing steeds om je heen. En als die er niet was, was je vader d'r wel met een spreuk uit de bijbel van zonde en hel."
En even verderop in "Jezus redt": "Men zorgde voor een schuldcomplex wanneer je rondliep in iets geks of je te buiten ging aan sex, je stond al snel bekend als heks..."
Maar er was ook een intens breekbaar nummer, zoals Kalverliefde: "En 't leek haar 's avonds nog zo echt, en nu opeens heb jij gezegd: "Ik wil niet meer." De eerste keer doet zoiets zeer. Dan lig je huilend in je bed. Je voelt een redeloos verzet, en ook de pijn... Je denkt "zo zal het nooit meer zijn."
Er volgden meer albums. Met meer satire, en meer breekbaarheid (zoals Thorbeckeplein), en soms een prachtig liefdeslied ("Gek, he").
En theatershows, met Leen Jongewaard, die net als Long openlijk homoseksueel was. Opnieuw shockerend voor veel mensen, maar ook succesvol!
Persoonlijk vind ik dat Long prachtige teksten kon schrijven, maar ook wel eens een beetje kon zeuren. Een tekst als "Iedereen doet het" (over de massaal aanwezige stickers à la Windsurfers Do It Standing Up") of "Ai Lof Joe So" (over Engelstalige popmuziek) is een keertje grappig, maar vond ik niet zijn beste werk. En zijn tv-quiz, daar bleef ik ook niet echt voor thuis...
Zijn rake songteksten bleven gelukkig overheersen. Zoals het intens sombere "Heeft een kind nog wel een toekomst", het sarcastische "Dankbaar moet je zijn" en het lieve "Gek, he" ("Je slaapt als een roos en ik denk "ik ken je nou toch al een poos". Gek he, 't gaat maar niet over, ik ben nog even verliefd als altijd. Nee hoor, 't gaat maar niet over! En ik heb nou al weer zin maar ik hou me nog in...")
Ik wens Kristof, zijn echtgenoot, heel veel sterkte toe met het verlies van zijn man.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten