Maria Oomkens en Wil den Hollander

Met heel veel plezier heb ik jullie pagina over Wil den Hollander bekeken.

In 1956 heb ik als 12 jarige een zomer met een vriendje op de boerderij van de fam. den Hollander in Inval Boiron gelogeerd. De foto's op jullie website over Wil den Hollander: alsof de tijd 50 jaar heeft stilgestaan. Boven de watermolen lag een matras waar Giselle en Georgette van de overkant ons kwamen bezoeken. Frank en ik waren daar nogal verlegen mee. Wil had ons verteld dat het geen nette meisjes waren. Hun moeder had kinderen genomen voor de kinderbijslaguitkering. Die was heel hoog in die dagen.
Alles op jullie foto's is nog precies zoals het toen was. Zelfs de stoelen in de keuken zijn volgens mij nog dezelfde. Van Gerrit mochten we mee oogsten op de maaierdorser. Voor ons kleine jongetjes was dat een imposante machine. Ik ben nooit vergeten dat dat enorme ding werd aangedreven door een volkswagenmotortje...
Ik moest dus ook van jullie website vernemen dat Wil en Gerrit zijn overleden. Bert heb ik nooit ontmoet, die zat in Algerije in die tijd. Wil schonk ons na het werk in de keuken cider en kleine beetjes eau de vie en las graag voor uit haar "manuscript" over zijn brieven uit Algerije. Dat bestond uit dikke, slordige stapels a4 papier, meest met de hand aan beide kanten beschreven met grote hanepoten. Een kleinere stapel was uitgetypt. Alle velle waren genummerd, ze had er 1600. 

Frank's moeder (Miep Racké-Noordijk, Sheherazade, Libelle journaliste) was een jaar eerder bij Wil op bezoek geweest en had een portable schrijfmachientje en een pak papier achtergelaten met het advies om de helft te schrappen en de rest uit te typen als een echt manuscript. Wil kon niet typen, dus het ging heel langzaam. Ze vertelde een keer dat ze in haar leven twee boeken had gelezen: de bijbel en "Boerenpsalm" van Felix Timmermans. Ze wist ook helemaal niet hoe ze een boek moest schrijven, maar ze zat al tien jaar iedere nacht schoolschriften en schrijfblocs vol te schrijven met haar ervaringen toen frank's moeder op bezoek kwam. Frank en ik hebben ook nog aan die keukentafel mee zitten ontcijferen en typen.
Vier jaar later maakten Frank en ik een lifttocht naar Parijs en op de terugweg gingen we langs in Inval Boiron. Deze keer kregen we dezelfde bellen eau de vie als ze voor zichzelf en de knechts inschonk. We kampeerden in een kleine boomgaard achter het huis. 's Avonds laat, terug naar ons tentje,beetje beneveld, werden we weer opgewacht door Giselle en Georgette.
Wil had ons al verteld dat Georgette inmiddels een baby had en uit was op nog een paar, zodat ze onafhankelijk van haar moeder kon zijn. Dus we gedroegen ons als uiterst verstandige pubers en werkten de dames met wat spijt de tent uit. Het manuscript was nu helemaal getypt, maar de stapel was weer aangegroeid tot meer dan duizend vel. Op de boerderij was alles hetzelfde, alleen mopperde Gerrit veel luidruchtiger over Wil's 'geschrijf'. Bij ons vertrek terug naar Nederland kreeg ik die hele stapel papier mee in mijn rugzak om af te leveren bij Simon Vinkenoog in Amsterdam. Die was ook al bij haar op bezoek geweest en had beloofd voor een uitgever te zorgen. Hij heeft kennelijk zijn belofte gehouden, Wil is een bekende schrijfster geworden. Ik heb haar daarna nooit meer gezien.
met vriendelijke groet,

Jan Blom


(http://www.alyenhenk.nl/index.php/nl/boerin-in-frankrijk/reacties.html)