Column d'Alledaagse - gedwongen bezuinigen

Zit je er nog warmpjes bij? Geen schulden (behalve je hypotheek en studiefinanciering), een mooi huis, een fijne baan, een gezellig gezin? Kun je met een gerust hart kerst vieren? Geniet ervan! Het kan namelijk opeens heel anders gaan worden.

De kranten staan er vol van, tegenwoordig. Het doemscenario wordt voor steeds meer mensen werkelijkheid. Ook zij die dachten “dit overkomt alleen een ander”, worden opeens geconfronteerd met werkloosheid, echtscheiding, uitkeringen, ziekte, of andere omstandigheden die je in 1 klap degraderen van Redelijk Welvarende Nederlander naar Uitkeringstrekker Die Elke Cent Om Moet Draaien.

Oké, en dan ben je één van hen geworden. Hoe overleef je dit?

Om te beginnen: besef dat je eigenlijk niet veel meer nodig hebt dan een dak, eten en een bed. Helaas is de praktijk ook zo, dat je nette kleren, gas en licht nodig hebt, verzekeringen, en liefst nog een telefoon ook. Het is niet anders, je kan mopperen, huilen, je kont tegen de krib gooien, maar de feiten liggen nou eenmaal zo. De rest is luxe. En ieder mens, ook jij, kan zonder luxe.

Dat is hard, en moeilijk te aanvaarden. “Ik verdien het toch, zo af en toe iets leuks?” roepen velen. Oh ja? En al die miljarden mensen die in sloppenwijken leven en amper te eten kunnen krijgen, verdienen die dat niet? En waaróm heb je het verdiend? Kan je je beloning niet op een andere manier krijgen? Waarom moet elke beloning geld kosten? Je kan écht zonder DVD, mobieltje, Ipod en zo. Kleding van Zeeman houden je net zo warm als Mexx, Adidas etc. De aardappels van Lidl zijn net zo lekker als die van AH, alleen stukken goedkoper. Denk na bij elke cent die je wil uitgeven!

“Als ik niet meer mee kan doen laten mijn vrienden me vallen/lacht men me uit”. Een waar woord. Laatst klaagde ik dat mijn magnetron het niet goed meer deed. “Voor 100 euro heb je een goeie nieuwe.” was het antwoord. Maar ik heb geen 100 euro op dit moment, of eigenlijk: op dit moment heb ik het er niet voor over. Dan maar geen magnetron. Dát snapt niemand! Iedereen heeft toch wel ergens 100 euro?
Voor die 100 euro, of voor dat schijntje, kan ik echter ook kleren kopen voor mijn kinderen, die nog steeds hard doorgroeien en een maat hebben die je bij de tweedehandswinkel steeds minder ziet.

Onbegrip? Jammer. Maar wij hebben geen schulden en willen dat graag zo houden. En we hebben inmiddels geleerd wie èchte vrienden zijn, die niet oordelen over ons bezit (of het gebrek er aan)!

Het is zeker met de kerstdagen niet leuk om elke keer te zien dat commercials op tv en in kranten vol staan met dingen waarbij je je realiseert “dit is voor mij nu niet weggelegd”. Dat is niet leuk. Gezellig je huis versieren met de kerst, een kerstbezoek aan de kapper, nieuwe kerstkleren, het kán niet meer. Geen luxe kersthapjes meer uit de Allerhande of een restaurantbezoek met kerst, maar er kunnen ook nog dingen wél.

Zoals creatief doen met een stuk kip uit de diepvries (nog van een flinke aanbieding, enkele weken geleden). Als extraatje een toetje vanillevla met slagroom en wat hagelslag als versiering. Ongezellig? Miljarden mensen op de aarde hébben niet eens een toetje!
Probeer ook eens een maand zonder auto te leven (dit kan op het platteland met slecht OV wel moeilijk zijn). 

Kweek ook een dikke huid. 

Je kent die mensen wel die overal rondroepen: “Er is wel werk, als je maar wil” en “bijstandsmoeders zijn luie wijven die de hele dag tv kijken”. Zijn deze mensen dom? Misschien, ik wil daar geen oordeel over vellen. Wat ik wel zeg, is dat zulke mensen geen idee hebben wat het is om “minima” te zijn en hoe het zover heeft kunnen komen. Ze hebben een homecinema en een goeie auto onder hun gat. Al dan niet gefinancierd door “de bank”. Zij kunnen het, dus iedereen kan het en het leven is maakbaar, gewoon een kwestie van hard werken en beter je best doen. En wie minder geld heeft: eigen schuld.
Ga je ook niet verdedigen wanneer jij met je minimum inkomen wel een computer hebt (die heb je misschien juist nodig om dat minimuminkomen te verdienen, uit betere tijden of overgenomen van iemand), een dvd etc. Laat de mensen maar denken. Jij weet beter en zelfs met weinig geld hoef je je tegen niemand te verantwoorden.
Bedenk dat deze mensen het het moeilijkst krijgen als de bijl ook voor hen zou gaan vallen. De grootste roepers die zeggen hún zaakjes wel op orde (denken te) hebben, vallen het hardst als de nood daar is. Maar mocht het ooit zover komen, lach ze dan niet uit. Juist zij hebben het hardst steun nodig!

Je gevoel van eigenwaarde is niet afhankelijk van je kleding, je kapsel, je auto, je inrichting en je apparatuur, en helemaal niet van je geld. Er zijn echt mensen die door de uiterlijke façades heen kunnen prikken, waarmee velen zich behangen, zij zouden wel eens heel kostbare vrienden kunnen worden!

Een plotselinge daling in inkomsten en verandering in je levensstijl is moeilijk en doet pijn. Maar blijf jezelf voor ogen houden: maak geen schulden, ga niet meer winkelen (tenzij het echt nodig is), hou contact met de vrienden die je goed begrijpen en bedenk: ondanks alle ellende heb ik het nog iet slecht: ik heb een dak, een bed, eten, kleding en nog een beetje luxe, zoals de computer uit betere tijden.
Om te overleven moet de knop om. Dat doet pijn, het doet je schrikken, want alles wankelt. Maar je moet, of je wil of niet.  Maar als je de schuldsanering in moet, of als de deurwaarder op de stoep staat, raak je nog veel meer kwijt. Laat het niet zover komen…!

Welkom in de wereld der consuminderaars! Het is een strijd, soms een harde strijd vol onbegrip, niemand heeft ervoor gekozen, iedereen heeft er een mening over, maar je wordt er op een bepaalde manier toch rijker van!