Ik ben een bevoorrecht mens. Ik heb een kleine, maar lieve familie. Nooit hommeles gehad over de kerst. Alles was vrijblijvend. Wilde je een jaartje thuisblijven? No problem. Stress in de keuken? Dat lossen we samen wel op!
Daarom heeft kerst voor mij altijd die door vele anderen vervloekte glans van gezelligheid en samen-zijn gekregen.
Ik besef steeds meer hoe gezegend ik ben. Best veel mensen hebben niet zo'n fijne familie, hoor ik steeds vaker. En als de kerst komt, voelen ze zich ellendig. Juist omdat je "moet" genieten, "moet" samenzijn etc. Kiezen op elkaar en een plastic grijns grijnzen "om de lieve vrede". En veel mensen moeten aan een bepaald beeld voldoen (voor zichzelf, of voor anderen) en staan onder enorme druk. Ze moeten het perfecte kerstdiner koken, de mooiste kadootjes geven etc.
En veel mensen hebben niet zulke fijne jeugdherinneringen door een nogal vervelende ouder en kunnen het niet opbrengen met kerst het ideale kind te spelen, terwijl pa of ma dat wel verwacht.
Andere mensen missen het kerstgevoel omdat het gemis van een dierbare juist dan extra hard toeslaat. Als je dan nog een lieve "achterban" hebt, is dat wel te verwerken, maar als je tot die vele mensen behoort die dat niet hebben, ja, dan is er weinig meer om blij om te zijn...
Ik begin me soms haast schuldig te voelen als ik vertel over mijn fijne feestdagen en de verhalen over "hoe-het-anders-kan" komen los...
Alle mensen die te maken hebben met negatieve kerstgevoelens wens ik uit het diepst van mijn hart veel sterkte toe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten