zaterdag 6 juni 2020

Jan Zeeman, Steve Priest en Marc de Hond overleden.

Afgelopen week overleden drie mensen die elk op hun eigen manier hun sporen hebben nagelaten.

Jan Zeeman (78) was de oprichter van Zeeman, de winkelketen waar ik vorige week nog over schreef. Zeeman opende in 1967 het eerste filiaal in Alphen aan den Rijn en in 1980 was het bedrijf na overnames en fusies (volgens mij met zaken als Turkenburg en Brons) de grootste textielwinkel van Nederland. In 1999 trok hij zich terug, tussen 2007 en 2014 was hij nog wel in de raad van commissarissen.

Zeeman heeft momenteel dertienhonderd filialen in Nederland, België, Luxemburg, Duitsland, Frankrijk, Oostenrijk en Spanje.

Ook overleed Marc de Hond (42), aan blaaskanker. Hij was theatermaker, rolstoelsporter, dj en internetondernemer. In 2002, toen hij 25 was, werd er een ruggenmergtumor ontdekt. Tijdens één van de operaties werd er een medische fout gemaakt waardoor hij in een rolstoel terecht kwam.

Aanvankelijk deed hij er alles aan om weer te kunnen lopen, hij blogde hier regelmatig over, maar uiteindelijk legde hij zich er bij neer en werd hij spreekbuis voor alle mensen met een beperking.

In 2018 werd opnieuw kanker ontdekt. Hij vond het belangrijk herinneringen na te laten voor zijn kinderen. Zelf had hij een cassettebandje van zijn moeder, die ook jong aan kanker is overleden, en dat was hem erg dierbaar. Hij begon een theaterproject waarin hij door meerdere vrienden en collega's werd geïnterviewd om herinneringen na te laten, mocht het mis gaan.

Hij weigerde te praten over "de strijd verliezen". "Als ik er niet meer ben, is de kanker er ook niet meer, dus het is op z'n minst een gelijkspel."

Zijn vader, opiniepeiler Maurice de Hond, vertelde direct na het overlijden van Marc dat Marc een heel bijzondere man was en een geweldige zoon.

Ook Steve Priest (72) is overleden. Die naam zegt misschien niet iedereen iets, maar veel 55-plussers kennen The Sweet (later Sweet), de glamrockband uit de jaren zeventig die begon als popbandje maar uiteindelijk steeds meer hardrockelementen kreeg. Het was één van mijn favoriete groepen toen ik een jaar of tien was.

Steve Priest was bassist en medeoprichter.

Bekende platen waren Funny Funny, Poppa Joe en Co Co uit de begintijd, en uit latere jaren Block Buster, Hell Raiser, The Ballroom Blitz, Fox on the Run en Love is like Oxygen.

Mick Tucker en Brian Connolly waren al overleden, alleen Andy Scott is nog in leven.

De clips waren over the top met veel glitter, make-up, verkleedpartijen en vrouwelijke elementen en plateauzolen, de muziek is nog steeds krachtig, met hoge stemmen in de koortjes, stevige begeleiding en geluidseffecten zoals sirenes en ontploffingen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten