Het is geen kinderachtige operatie: sterilisatie bij een hond. Het hele kippenhok wordt weggehaald, het is geen kwestie van even een paar eileidertjes dichtbinden want anders hou je het hele gedonder rond loopsheid. En daar is ze juist altijd zo ziek van.
Vanmorgen werd ons boxertje bij de dierenarts afgeleverd, kwijlend en spugend (van de honger). Haar maagdarmkanaal is nogal gevoelig waardoor het vanmorgen weer weer dweilen was.
Ze kreeg een prik waarmee ze rustig werd voor de operatie. "Heeft u niet enkele ampullen over?" grapte ik nog, want als er één hondenras energiek is, is het een boxer.
Binnen 10 minuten ging het licht bij haar uit en in Herman Brood-staat werd ze achtergelaten bij de dierenarts.
En dan: wachten.
Het ging goed. Om half 4 mocht ik haar ophalen. Helaas had de Wet van Murphy beslist dat zo ongeveer alle straten in de directe omgeving van de dierenartspraktijk opengebroken waren en ik de auto een stuk verderop moest parkeren. En dan is het best lastig om een volledig onder invloed verkerende boxer met een verse ritssluiting van 20 cm in haar buik te verplaatsen, maar het is gelukt!
Als ik dit schrijf is ze nog steeds wazig en voorzien van een flinke plastic kap om haar hoofd, om te voorkomen dat ze al haar krammen eruit bijt en we morgen een leeggebloede hond aantreffen. She is not amused... Maar tot mijn verbazing houdt haar maagdarmkanaal zich keurig! Geen gekwijl, gekots en geboer!
Over 10 dagen mogen de hechtingen eruit, en tot die tijd moet mevrouw zich gedragen als een kalme patiënt. Niet rauschen, niet rennen, niet spelen, niet in de sloot springen, niet achter de katten aan, niet met de kinderen robbedoezen... En dat is, vooral als de narcose verder uitgewerkt raakt, een zeer zware opgave voor een boxer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten