Ik heb de televisie-uitzending niet helemaal kunnen volgen, en mogelijk heb ik wat gemist...
Wat ik dus heb gehoord, en niet gezien, dus corrigeer me gerust als het fout is: Het ere-tapijt (soort van rode loper) woei op, toen de kist van Juliana bij de kerk was gearriveerd en op het punt stond de kerk in te gaan.
Het waaide sowieso behoorlijk stevig vandaag. Na de dienst (heb ik weer wèl gezien) hadden de vrouwen problemen met hun hoeden door die wind. Het kan goed zijn dat de wind ook met de loper heeft gespeeld.
Waarom dit me zo fascineert?
Het is, na alle archiefbeelden (die van Bert Haanstra waren het mooist!) en anekdotes, duidelijk dat Juliana niks moest hebben van ceremonie en protocol. En aangezien ze wat dit betreft behoorlijk gespierde taal heeft gebruikt, lijkt het me een typische boodschap-uit-het-hiernamaals van haar, om dat ere-tapijt even op te laten waaien...!😉
Belachelijk? Nee. Ik ben behoorlijk nuchter, maar ik heb zelf ook zo'n klein onverklaarbaar dingetje pal na iemands overlijden, meegemaakt. Er was toen echt geen sprake van "stom toeval".
En dit met dat tapijt lijkt daar zo sterk op...
Degene die me vertelde dat het tapijt omhoog waaide toen de kist bij de kerk arriveerde, gelooft absoluut niet in paranormale dingen. Maar die persoon weet wel wat ik zelf heb meegemaakt na het verlies van een dierbare. Die was bij leven erg actief in het kerkkoor. De nacht voor haar crematie deed ik de radio aan omdat ik niet kon slapen, toen was er 's nachts wel eens een EO-uitzending, waarin haar koor vaak te horen was. Ik zweer: precies op het moment dat we de radio aan deden zond de EO een opname uit van háár koor, haar luide sopraan kwam overal bovenuit (iets waar de dirigent tijdens de crematieplechtigheid nota bene nog eens over vertelde!).
Ik ben benieuwd wie die beelden van de opwaaiende loper nog meer heeft gezien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten