Begin juni overleed Marc de Hond aan kanker. Tot het allerlaatste moment, en zelfs erna, hield hij een dagboek bij dat kort na zijn overlijden is uitgekomen. Ik heb het inmiddels gelezen. Het is een heftig boek. Heel heftig. Het ene moment spat de wanhoop er van af, het volgende moment zit je hardop te lachen vanwege de humor of stilletjes te glimlachen vanwege zijn relativeringsvermogen. En vervolgens is er bijtend sarcasme. Of intens verdriet.
Wat jammer dat ik hem nooit in het theater heb gezien. Ik had wel plannen, maar toen ik op het punt stond om het kaartje te kopen kwam corona (hij zou in april in mijn woonplaats een voorstelling geven).
Een mooi stukje, dat min of meer als een rode draad door het boek gaat, vond ik dit:
 |
| Foto: Bastiaan Musscher |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten