Les Gray en zijn band braken in 1974 door met "Dynamite". De band Mud had het imago van ruige rockers uit de jaren 50, hun muziek was vooral stevige popmuziek-met-flinke-guts-glamourrock.
Als 11-jarig meisje was ik helemaal weg van ze. Na 1977 waren ze niet echt meer "in", maar ze bleven lang optreden.
In 1980 was ik toevallig achter de schermen bij de jubileumuitzending van TopPop. Daar ontmoette ik Les Gray en de overgebleven leden van Mud. Een verschrikkelijk leuke ontmoeting! Les Gray praatte 36 uur in een etmaal, was wel wat dikker geworden maar hij vond het te gek om een oude fan (inmiddels was mijn smaak wel veranderd maar dat vond hij niet erg) te spreken. Ik leerde hem kennen als een vrolijke, uitgelaten persoonlijkheid.
Vorig jaar zag ik hem op tv, hij was niet meer gezet, maar mager, getaand, zag er ouder uit dan een jaar of 55. Maar nog steeds vrolijk en enthousiast, vooral op het podium! Een (op het eerste gezicht) oud mannetje (al zijn de Rolling Stones ouder volgens mij) dat zo verschrikkelijk veel plezier had in het optreden, zodat iedereen hoopte dat hij dit nog jaren vol mocht houden. Helaas, nu bleek dat dit één van zijn laatste optredens zou zijn...
Les Gray leed aan keelkanker.
Bedankt, Les, voor jouw muziek die mijn kinderjaren zo opvrolijkte, en voor dat ontzettend gezellige half uurtje in 1980!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten