Ik volg Marjolein Bastin al sinds ze, rond 1979, haar eerste tekeningen in de Libelle zette. Kleine illustraties bij de natuurpraatjes van Frans Buissink, die later eindredacteur werd bij Grasduinen.
Al gauw kreeg ze haar eigen hoekje in de Libelle. Aanvankelijk een halve pagina. Haar dagboeken, die ze al jaren bijhield, werden samengevat in deze pagina's. Met haar herkenbare ronde schoolschrift vertelde ze over wat ze tekende. Soms grappig, dan weer mijmerend, treurig zelfs...
Al gauw kreeg ze een hele pagina, tijdelijk zelfs 2. En elk jaar kwamen die tekeningen in een agenda uit. Ook tekende ze regelmatig in Grasduinen. Haar man, die architect was, werd haar manager en dat was maar goed ook, want in één van haar schaarse Libelle-interviews bekende ze dat ze allesbehalve zakelijk was. Zo had Gaston haar een keer tegen gehouden om de rechten op haar tekeningen te verkopen. Op dat moment leek het lucratief, achteraf is ze hem eeuwig dankbaar dat het niet doorging.
De eerste jaren gebruikte ze vooral veel bruintinten, later ook felle kleuren, en de vormen van de blaadjes en vogeltjes waren soms wel erg rond. Maar haar aquarellen verfijnden door de jaren heen. Ze werkte meer in pasteltinten. Het uitbundige maakte plaats voor ingetogenheid, maar haar intense liefde voor de natuur bleef er van af stralen.
Marjolein woont al jaren op de Veluwe. In de jaren 80, toen haar ster in Nederland snel steeg, zat ze ook regelmatig op Ameland. Ze tekende alles wat ze tegen kwam op het strand, in de duinen, haar enorme tuin, en onderweg.
Vooral in de jaren 80 en begin jaren 90 was haar hondje Saar, een Jack Russeltje, zeer vaak aanwezig op de tekeningen. Groot was het verdriet toen Saar stierf. Het tekenen en schrijven was toen heel duidelijk een uitlaatklep voor haar. Saar was haar soulmate! Later verscheen Boris, een Jack Russeltje dat op Saar leek, maar hoewel hij ook regelmatig getekend werd, heb ik het idee dat haar band met Boris toch minder groot was. Ik weet niet of Boris er nog is. Maar Saar tekent ze nog steeds, in haar fantasiewereld van Vera de Muis.
Vera de Muis "ontstond" in de eerste helft van de jaren 80. Een muisje met wijde jurken en schortjes met strikjes en randjes. Samen met haar lieveheersbeestje (dat liever een t-shirt van U2 droeg!), Popje en Frits de spitsmuis. Dit sloeg meteen aan bij de lezers! Al gauw kwam Saar bij Vera wonen en die woont daar nog steeds. "In Vera de Muis leeft Saar voort" heeft Bastin ooit gezegd.
Begin jaren 90 werd de zeer verlegen Marjolein ontdekt door de Amerikanen. Daar werd ze een topper. Haar naam op Google is nu goed voor 19.200 hits! Borduurpakketten (die in Nederland al erg populair waren), kalenders, wenskaarten, scrapbook-artikelen... Marjolein Bastin werd in Amerika nog beroemder dan in Nederland!
Het huisje op Ameland werd verkocht, ze kochten begin jaren 90 een huis in de buurt van Kansas. Recentelijk zelfs op de Cayman eilanden en Zwitserland. Haar werk legt haar geen windeieren! Ik moet eerlijk bekennen dat de Amerikaanse en tropische aquarellen me minder boeien, ze zijn zonder meer schitterend, maar ik herken er minder in dan in de Nederlandse (en Zwitserse) aquarellen.
Toch blijf ik fan. Omdat ze ook blijft tekenen en schilderen waarmee ze is begonnen: die kleine dingen in de natuur tekenen en laten zien. Met als boodschap dat we zuinig moeten zijn op de natuur. Uitgeplozen uilenballen, de eerste sneeuwklokjes, een roodborstje middenin de winter, het komt elk jaar terug, al 25 jaar, en het verveelt me nog steeds niet. De tekeningen worden nog steeds gelardeerd met zinnetjes, waarin ze soms zeer persoonlijke dingen schrijft. Over haar kinderen en kleinkinderen, over haar jeugd, over de dood van haar moeder. En dan weer een kwinkslag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten