Mooi artikel waar ik het helemaal mee eens ben, al merk ik gelukkig tegenwoordig wel dat men minder snel klaar staat met oordelen over “uitkeringstrekkers”.
Toch denk ik niet dat ik het zo makkelijk zou vertellen als ik “between jobs” zou zijn. Ik denk dat ik er een creatieve draai aan zou geven. Er wordt nog teveel gestigmatiseerd, al is het minder en realiseert men zich steeds meer dat het leven niet zo maakbaar is.
In tijden van werkloosheid mag identiteit niet alleen afhangen van werk
Wie zonder werk zit, schiet er niet alleen financieel bij in. Het risico is dat werklozen ook aan respect inboeten. Dat laatste is zo mogelijk nog erger.
Als je op een feestje iemand tegenkomt en je raakt aan de praat, is de vraag 'wat doe je' vaak ongeveer de tweede, na de vraag waar je de gastheer van kent. Ons werk bepaalt onze identiteit, zo lijkt het wel. Er zijn landen waar andere vragen worden gesteld om je identiteit te bepalen: waar kom je vandaan, van wie ben je familie, wat is je religie? Om de identiteit te ontlenen aan het werk is typisch westers.
Aan die westerse neiging om mensen te identificeren met hun werk, zit een goede kant. Het is mooi als je de kans krijgt om zelf je identiteit te bepalen door je tijd zinvol te besteden. Dat is eerlijker en opener dan een cultuur waarin je identiteit bij geboorte al vaststaat omdat deze wordt afgeleid van je afkomst, je familie, je regio.
Maar het gevaar is dat we doorschieten. Wanneer iemand zonder werk als minderwaardig wordt gezien, of toch op zijn minst als een loser, dan zijn we op de verkeerde weg. Het gevaar bestaat bovendien dat wie werkloos is aan twijfel ten prooi valt en zichzelf verwijten gaat maken.
Pech
Elk mens is evenveel waard, dat moet de basis blijven van ons mensbeeld. Natuurlijk is het interessant om te horen wat iemand zoal doet de hele dag, en of dat een beetje succesvol is. Maar ook als iemand niets doet, ook als iemand met de moed der wanhoop werk zoekt, of iets doet waar geen salaris tegenover staat, is het een mens met een identiteit die het waard is om te leren kennen.
Momenteel raken mensen in hoog tempo werkloos. Jongeren lukt het niet om de fase van de veredelde vakantiebaantjes te ontgroeien, ouderen verliezen hun werk op een moment dat het pensioen nog niet in zicht is. Dat is allemaal erg genoeg. We hoeven de crisis niet nog erger te maken door mensen aan te praten dat ze zelf schuld hebben aan hun werkloosheid. Je bent iemand, je bent van waarde, ook als je geen betaald werk hebt.
Het is moeilijk voor te stellen, maar ook deze crisis zal ooit voorbijgaan. De voorspellingen zijn dat over enkele jaren gebrek aan personeel ontstaat. Op dat moment wordt het makkelijker om werk te vinden. In de tussentijd moeten mensen respectvol met elkaars werkloosheid omgaan. Dat betekent dat de mensen die de pech hebben werkloos te zijn op veel begrip mogen rekenen van degenen die werk hebben.
Aan die westerse neiging om mensen te identificeren met hun werk, zit een goede kant. Het is mooi als je de kans krijgt om zelf je identiteit te bepalen door je tijd zinvol te besteden. Dat is eerlijker en opener dan een cultuur waarin je identiteit bij geboorte al vaststaat omdat deze wordt afgeleid van je afkomst, je familie, je regio.
Maar het gevaar is dat we doorschieten. Wanneer iemand zonder werk als minderwaardig wordt gezien, of toch op zijn minst als een loser, dan zijn we op de verkeerde weg. Het gevaar bestaat bovendien dat wie werkloos is aan twijfel ten prooi valt en zichzelf verwijten gaat maken.
Pech
Elk mens is evenveel waard, dat moet de basis blijven van ons mensbeeld. Natuurlijk is het interessant om te horen wat iemand zoal doet de hele dag, en of dat een beetje succesvol is. Maar ook als iemand niets doet, ook als iemand met de moed der wanhoop werk zoekt, of iets doet waar geen salaris tegenover staat, is het een mens met een identiteit die het waard is om te leren kennen.
Momenteel raken mensen in hoog tempo werkloos. Jongeren lukt het niet om de fase van de veredelde vakantiebaantjes te ontgroeien, ouderen verliezen hun werk op een moment dat het pensioen nog niet in zicht is. Dat is allemaal erg genoeg. We hoeven de crisis niet nog erger te maken door mensen aan te praten dat ze zelf schuld hebben aan hun werkloosheid. Je bent iemand, je bent van waarde, ook als je geen betaald werk hebt.
Het is moeilijk voor te stellen, maar ook deze crisis zal ooit voorbijgaan. De voorspellingen zijn dat over enkele jaren gebrek aan personeel ontstaat. Op dat moment wordt het makkelijker om werk te vinden. In de tussentijd moeten mensen respectvol met elkaars werkloosheid omgaan. Dat betekent dat de mensen die de pech hebben werkloos te zijn op veel begrip mogen rekenen van degenen die werk hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten