Net buiten het centrum heb ik een parkeerplek gevonden waar je zowaar eens geen muntgeld nodig had, maar kon pinnen zonder pincode, en verdomd, het werkte...!
Van tevoren hebben we overlegd wat we wilden doen. Aanvankelijk wilden we de steenkolengrot doen, maar ook de ruïne scoorde hoog. En het bleek dat je die alleen kon betreden met een ticket die ook geldig was voor de Fluweelengrot. En alles bij elkaar werd het wel een beetje begrotelijk, maar gelukkig stonden alle neuzen één kant op: dan liever ruïne en Fluweelengrot.
En we zijn niet teleur gesteld voor die 9 euro pp! Om te beginnen de ruïne. Daar was geen gids bij, maar die hadden we ook niet nodig dankzij een boekje en informatieve panelen ter plekke. De mooie uitzichten kregen we er bij cadeau, want na een wat regenachtige ochtend kwam het zonnetje inmiddels bescheiden door en alweer hadden we een net temperatuurtje, deze herfstvakantie!
Wel nemen de herfstkleuren af want er stond best wel wind deze week, maar het was toch nog steeds genieten!
Indrukwekkend waren de resten van de kapel, die nog het minst beschadigd waren na de aanval van 1672. In de muren vond ik inscripties van de 19e en begin 20e eeuw. Oh, rock of ages, do not crumble..!
Na het bezoek aan de ruïne gingen we naar de ingang van de Fluweelengrot. Elk half uur begint er een rondleiding en we waren net op tijd Er stond al een klein groepje te wachten en één van hen was een bekende getatoeerde zanger.
Onze gids heette Sjef, en hoewel hij natuurlijk een vast repertoire afdraaide, vonden we het allemaal een indrukwekkende rondleiding. Want de Fluweelengrot heeft geschiedenis. O.a. van de schuilkerk die daar rond 1800 was, de kapel en hoe de pastoor daar leefde en werkte (tot die werd opgepakt door de Fransen die hem levend opsloten, een gruwelijke marteldood).
En van de bewoners die hier aan het eind van WO2 moesten schuilen.
En van de Amerikaanse bevrijders van diezelfde oorlog, die hier hun namen op de wanden schreven en waarvan het gros, aldus de gids, later op de War Cemetery van Margraten, een aantal kilometers verderop, terecht zijn gekomen...
Toen werd het wel even stil...
Er stond al een klein groepje te wachten en één van hen was een bekende getatoeerde zanger.Onze gids heette Sjef, en hoewel hij natuurlijk een vast repertoire afdraaide, vonden we het allemaal een indrukwekkende rondleiding. Want de Fluweelengrot heeft geschiedenis. O.a. van de schuilkerk die daar rond 1800 was, de kapel en hoe de pastoor daar leefde en werkte (tot die werd opgepakt door de Fransen die hem levend opsloten, een gruwelijke marteldood).
En van de bewoners die hier aan het eind van WO2 moesten schuilen.
En van de Amerikaanse bevrijders van diezelfde oorlog, die hier hun namen op de wanden schreven en waarvan het gros, aldus de gids, later op de War Cemetery van Margraten, een aantal kilometers verderop, terecht zijn gekomen...
Toen werd het wel even stil...
Sjef de Fluweelgrottengids deed het geweldig en wist ons allemaal te boeien! Allereerst natuurlijk met verhalen hoe men mergelblokken sneed uit de grot, maar ook met de verhalen over de vluchtplaats die de grot bood.
Maar hij had ook een gezond gevoel voor humor. Bijvoorbeeld m.b.t. de replica's van de prehistorische hainosauriërs of zoiets, het verschil tussen het mannetje en vrouwtje
en een tragische liefdesgeschiedenis die begin 20e eeuw in de grotten werd vereeuwigd!
Het mooiste en ook spannendste moment was niet op foto vast te leggen. Eerst vertelde Sjef over het gevaar van de grotten. Als voorbeeld noemde hij de twee jonge puberjongens die zo'n 10 jaar geleden vanuit een jeugdinstelling wegliepen en vermist raakten. Door een arbeider kwam men op het idee de grotten uit te kammen en al gauw werden de jongens gevonden - dood (ik herinner me dat inderdaad nog, ja).
De details over hun fatale vlucht waren kort, maar zeer indringend. Want... Als je zonder gids de grotten in gaat, sta je na twee bochten al in het pikkedonker. En nee, op de tast verder gaan is geen optie, verklaarde Sjef.
We mochten kiezen: wilden we een aantal minuten in het absolute donker doorbrengen? Indien nee, dan mochten we met Sjef mee, want die zou de mensen die het experiment wel wilden aan gaan in het donker achterlaten voor een aantal minuten. De mensen die dit niet wilden mochten met hem, en zijn lamp (het enige lichtpunt) mee.
Ik bleef, en wist wat me te wachten stond, want ik had een paar jaar geleden al eens een het absolute duister meegemaakt, en dat was aangrijpend, ingrijpend eng. Maar ik besloot het weer te doen.
Sjef verdween, en het werd donkerder dan donker. Het greep me weer naar de strot, maar ik wist: dit duurde maar enkele minuten. Ik wist ook: als je je ogen sloot is het minder donker. Een heftige maar mooie ervaring!
Sjef kwam terug, eerst met een lullig zaklampje en daarna, na weer een korte duisternis, met zijn grote lamp.
Nu weten we wat er gebeurt als je verdwaalt in een grot...
En daarna gingen we door de nauwe gangen die destijds de ontsnappingsgangen van de ruïne waren.
Aan het eind van die gangen was ook het eind van de rondleiding. Toeristisch? Vast en zeker, maar wel indrukwekkend!
Maar hij had ook een gezond gevoel voor humor. Bijvoorbeeld m.b.t. de replica's van de prehistorische hainosauriërs of zoiets, het verschil tussen het mannetje en vrouwtje
en een tragische liefdesgeschiedenis die begin 20e eeuw in de grotten werd vereeuwigd!Het mooiste en ook spannendste moment was niet op foto vast te leggen. Eerst vertelde Sjef over het gevaar van de grotten. Als voorbeeld noemde hij de twee jonge puberjongens die zo'n 10 jaar geleden vanuit een jeugdinstelling wegliepen en vermist raakten. Door een arbeider kwam men op het idee de grotten uit te kammen en al gauw werden de jongens gevonden - dood (ik herinner me dat inderdaad nog, ja).
De details over hun fatale vlucht waren kort, maar zeer indringend. Want... Als je zonder gids de grotten in gaat, sta je na twee bochten al in het pikkedonker. En nee, op de tast verder gaan is geen optie, verklaarde Sjef.
We mochten kiezen: wilden we een aantal minuten in het absolute donker doorbrengen? Indien nee, dan mochten we met Sjef mee, want die zou de mensen die het experiment wel wilden aan gaan in het donker achterlaten voor een aantal minuten. De mensen die dit niet wilden mochten met hem, en zijn lamp (het enige lichtpunt) mee.
Ik bleef, en wist wat me te wachten stond, want ik had een paar jaar geleden al eens een het absolute duister meegemaakt, en dat was aangrijpend, ingrijpend eng. Maar ik besloot het weer te doen.
Sjef verdween, en het werd donkerder dan donker. Het greep me weer naar de strot, maar ik wist: dit duurde maar enkele minuten. Ik wist ook: als je je ogen sloot is het minder donker. Een heftige maar mooie ervaring!
Sjef kwam terug, eerst met een lullig zaklampje
en daarna, na weer een korte duisternis, met zijn grote lamp.Nu weten we wat er gebeurt als je verdwaalt in een grot...
En daarna gingen we door de nauwe gangen die destijds de ontsnappingsgangen van de ruïne waren.
Aan het eind van die gangen was ook het eind van de rondleiding. Toeristisch? Vast en zeker, maar wel indrukwekkend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten