Ik was op 18 juli 1995 zéér hoogzwanger (een dag eerder uitgerekend), immobiel wegen stevige bekkeninstabiliteit, zag eruit als een gestrande walvis (en toch geen gram aangekomen, tot ieders verbijstering, want ik had er een coca colaverslaving bijgekregen) en hing op de bank.
Geen straf in de tijd van de Tour de France, nou had ik een mooi excuus alle etappes te kunnen zien :)
's Morgens nog even bij de verloskundige
geweest om te kijken of er al schot in zat, maar kortdoordebocht gezegd: de boel zat nog potdicht.
Daarna nestelde ik me op de bank en zette de tv aan. De Pyreneeënrit Saint-Girons - Cauterets beloofde heel wat!
Het liep anders. Bij de afdaling van de Col de Portet-d'Aspet was een valpartij. Daar lag de jonge Olympisch kampioen Fabio Casartelli. In het ravijn lagen nog twee renners met ernstige botbreuken, maar dat bleek niets vergeleken met Casartelli. Hij lag daar in foetushouding naast een betonnen paal, doodstil, onbeweeglijk, en dan dat bloed... Wie het heeft gezien zal het nooit meer vergeten. Het was duidelijk: dit is ernstig, zeer ernstig.
Toen Richard Virenque juichend over de meet kwam wist hij nog van niets. Erik Breukink had het wel zien gebeuren, maar wist bij aankomst ook nog niet hoe de vlag erbij hing. En die hing halfstok. Wij kijkers wisten dat al wel. Toen Erik van de verslaggever aan de finish te horen kreeg dat Casartelli inmiddels was overleden, schoot hij vol.
Daar zat ik, gierend van de hormonen, bijna moeder. Casartelli was net een paar maanden vader. Ik hoef denk ik niet uit te leggen hoe dit bij me binnen kwam.
Vandaag rijdt de Tour langs de plek waar Casartelli verongelukte (alleen nu de andere kant op). Op de plek zelf is het dodelijke paaltje vervangen door een muur, er is een kleine plaquette. Even verderop staat het monument. Opzij zit een zonnewijzertje dat op Casartellis sterfdag een bepaald punt aanwijst.
De weeën begonnen overigens pas op de 23e, direct nadat Djamolidin Abdoesjaparov (weet je nog, die in de eindsprint altijd aan alle kanten minstens twee meter ruimte nodig had) op de Champs Élysées over de streep kwam. Een vol etmaal later werd ik moeder van een flinke jongen die niet speciaal vernoemd is naar een bepaalde wielrenner, maar zijn roepnaam is (net als bij zijn broertje) wel mede geïnspireerd op de helden van de Tour de France.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten