30-Day Song Challenge - dag 21

Zie mijn introductie op 12 januari.  Het is de bedoeling dat je elke dag een bepaald liedje noemt binnen een bepaalde context. Eigenwijs als ik ben hou ik het niet altijd bij één liedje...!

(tekst gaat verder onder de afbeelding)

Day 21 - a song you like with a person's name in the title

Daar kun je alle kanten mee op! De eerste naam die bij me boven kwam drijven was Sheena, als in: Sheena is a punk rocker, van The Ramones. Ik heb er geen speciale band mee of herinnering aan, het is gewoon even lekker om op los te gaan.

Een heel ander nummer is Sebastian van Cockney Rebel. Hij is niet al te goed te verstaan (slokje teveel op? Steve Harley had wel een reputatie op dat gebied) maar het past wel bij de jaren-twintignostalgie en het bombast van halverwege de jaren zeventig. 

Tom Waits was nog niet eens halverwege de twintig toen hij Martha schreef. De verteller in dit lied is een oude man ("Will she remember my old voice?") die op een dag zijn liefde van vroeger belt. Het is minstens veertig jaar geleden, zou hij zijn tranen kunnen bedwingen, zou ze koffie met hem willen drinken en oude herinneringen met hem op willen halen aan die onbezorgde "days of roses, poetry and prose"?

Hij neemt aan dat ze getrouwd is en kinderen heeft, hij is ook getrouwd. Nu zijn ze ouder en wijzer dan toen, in die dagen dat hij nog wel eens impulsief was. Martha, verzucht hij opeens, ik hou van je, zie je dat niet? Tenslotte herinnert hij zich de stille avonden waarin hij trillend dichtbij haar was.

Het is één van de mooiste liefdesliedjes die ik ooit gehoord heb. De Vlaamse zanger Levien heeft er overigens een prachtige vertaling van gemaakt.

Eind jaren tachtig ging het wat minder met The Pogues, dat wil zeggen: de band deed het uitstekend, maar zanger Shane MacGowan begon steeds meer problemen te krijgen met zijn drankgebruik. Op hun nieuwe elpee Peace and Love zijn dan ook meer songs te horen van de andere bandleden, zoals Lorelei, geschreven en gezongen door Phil Chevron. Net als bij A Fairytale Of New York werd Kirsty McColl als gastzangeres uitgenodigd. 

Het resultaat is een prachtig lied over Lorelei, meer rock dan folk, over een 132 meter hoge rots in de Duitse Rijn. De rivier gaat er in een bocht omheen en het is een gevaarlijke plek voor schepen. De rots is vernoemd naar Lorelei/Loreley, een nimf die met haar schoonheid, lange blonde haar en mooie zang schippers betoverde, zodat die niet meer opletten en tegen de rotsen liepen. 

Ik kan er op deze dag natuurlijk niet onderuit om Shane van Rowwen Hèze te laten horen! Jack Poels is fan van The Pogues en in het begin coverden ze ook If I Should Fall From Grace With God en Fiësta tijdens concerten. Jaren later zong Jack Poels over Shane MacGowan: een sigaret in de hand, een mond zonder tand, zo stond je daar. En: je kwam weer te laat, niemand wist hoe het zat, het vliegtuig gemist, en dan liep jij gewoon naar de microfoon alsof je nergens van af wist. Want als jij zingt is alles weer vergeven, de tijd staat stil, het gevoel gaat van de rem, alles komt weer goed door jouw stem.