Zie mijn introductie op 12 januari. Het is de bedoeling dat je elke dag een bepaald liedje noemt binnen een bepaalde context. Eigenwijs als ik ben hou ik het niet altijd bij één liedje...!
(tekst gaat verder onder de afbeelding)
Day 28 - a song by an artist whose voice you love
Tja, dan kom ik toch weer uit op Queen... Maar jullie zullen dat inmiddels wel zat zijn en ik realiseer me dat ik een heel grote naam ben vergeten: Bruce Springsteen. Ik ontdekte hem begin jaren tachtig, volgens mij nog vóór The river uitkwam. Op de radio werd Jungleland gespeeld en ik was verkocht. Ik had het opgenomen op een cassettebandje en grijs gedraaid. Bruce was net halverwege de twintig toen hij het opnam.
Halverwege de jaren tachtig brak Bruce pas écht door in Nederland. I'm On Fire, Dancing in the Dark, My Homeland en Born in the USA waren steeds opnieuw te horen op de radio en zijn concerten in De Kuip waren stijf uitverkocht. Enkele collega's van de ziekenomroep waar ik toen ging beginnen raakten niet uitgepraat over die concerten en ook de media stonden er vol mee, want Bruce en zijn E-Street Band hadden een waanzinnig lange adem en avondvullend was ook echt avondvullend! Ik kreeg (inmiddels helaas verloren gegane) bootlegs van het concert op cassettebandjes en kon zo toch meegenieten.
Op 29 juni 1988 was ik zelf de gelukkige, ik zag Bruce in de Kuip! Het was enkele dagen nadat Oranje het EK voetbal had gewonnen. Het land stond op zijn kop en Bruce vroeg zich af waarom we tussen zijn nummers door telkens "oléééé, olééééé, olé olééé!" gingen brullen. Hij luisterde er elke keer niet-begrijpend maar wel lachend naar, vroeg na een tijdje wat we aan het zingen waren, luisterde, zocht een akkoord op zijn gitaar en ging meedoen. De Kuip ontplofte zo hard dat ik vermoed dat er een paddenstoelwolk boven ontstond. Ja, hier stond The Boss!
Bruce werd ouder. Zijn huwelijk met een actrice strandde, hij ging verder met zijn achtergrondzangeres Patti Scialfa, met wie hij twee zoons en een dochter (die het heel aardig doet in de paardensport) kreeg.
Bruce (23-9-1949) is inmiddels 70. Hij schreef een paar jaar gelezen zijn autobiografie Born to run, een prettig geschreven boek met de nodige humor, wat wel nodig is, want Bruce heeft het niet altijd makkelijk gehad. Zijn moeizame relatie met zijn vader was al bekend, op het podium hield hij hele monologen over de strijd tussen hen. Tegelijk vertelden zijn verhalen (en ook zijn songs) een boel over de Verenigde Staten in die tijd: Vietnam, langharige jongeren, de onbereikbaarheid van de American Dream voor velen... Hij maakte die American Dream wel waar, maar het gras is ook daar niet altijd zo groen, want hij kreeg te maken met een stevige depressie.
En dan moet ik mijn muziekkeuze ook nog uitleggen? Nee, dat mag je hier zelf lezen!
De clip die ik plaats is een live-uitvoering van Jungleland uit 2009 (het origineel is uit 1975), zonder het vioolintro, maar met Clarence "Big Man" Clemons, die zijn saxofoon zo heerlijk kon laten scheuren (op 4:25). Clarence was meer dan een muzikant, hij was een vriend van Bruce, hij overleed op 18 juni 2011 op 69-jarige leeftijd na een zware beroerte 6 dagen eerder.
Als je het over zangstemmen hebt, kun je Tom Waits natuurlijk niet overslaan. Zijn stem is net goede wijn, die wordt beter naarmate hij ouder wordt.
Tom Waits is uniek. Hij speelt ballads, jazz, hoempa of traporgeltjesmuziek, hij gilt, hij gromt, en dan is hij opeens weer fluweelzacht. Zijn teksten zijn soms romantisch (Martha), overpeinzend (Soldiers Things), dan weer krankzinnig (Frank's Wild Years) of flirtend met verval, zoals In The Neighborhood, waarin hij een verloederde buurt beschrijft: met honden die vuilnisbakken omgooien. Waar altijd wel ergens bouwwerkzaamheden zijn. Waar de buurtwinkel een pistool naast de kassa heeft liggen en de vrachtwagens lawaai maken. Slaapzakken van krantenpapier waaien over de straat en het kapotte raam wordt niet gerepareerd want de huisbaas is niet thuis.
Je ziet het voor je ogen gebeuren.
Een paar dagen geleden schreef ik over The Sound of Silence door Henk Poort, naar de versie die Disturbed enkele jaren geleden heeft uitgebracht. Hoewel ik Henk net wat krachtiger vond, is Disturbed er ook goed in geslaagd om van deze klassieker een heel stevige versie te maken met vooral veel vocaal vertoon. Ik vond een live-opname die er, net als die van Henk, best mag zijn.
Eind 1978 of begin 1979 zette ze heel Nederland op zijn kop na haar televisieverschijning. In Duitsland was ze al een fenomeen: Nina Hagen. Zwarte haren en lippenstift, een brutale blik, gekke bekken en een stem van elastiek. Ze gilde, gromde, jodelde, zong opera, maakte de vreemdste geluiden, niets was te gek voor haar.
Op haar eerste elpee, waar ook Unbeschreiblich Weiblich op staat (waarin ze haar afschuw uitschreeuwt over een prille zwangerschap), staat Naturträne, een rockballad. Ook live de moeite waard!
Nina (1955) heeft een bont leven. Ze had o.a. een relatie met Herman Brood, kreeg een dochter van Broods gitarist Ferdi Karmelk, een heroïneverslaafde die een paar jaar later aan aids zo sterven, stuurde nogal eens televisie-uitzendingen in de war door masturbatiebewegingen te doen (gekleed, dat wel), beledigingen te uiten of boute uitspraken te doen over bijvoorbeeld buitenaards leven. Ze is sinds 2005 "in de Heer", heeft zich ook laten dopen.
Op deze opname uit 1978 (beeld en geluid lopen helaas niet helemaal synchroon) laat ze een zowel knettergestoorde als waanzinnig goede uitvoering horen én zien van Naturträne.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten