Zie mijn introductie op 12 januari. Het is de bedoeling dat je elke dag een bepaald liedje noemt binnen een bepaalde context. Eigenwijs als ik ben hou ik het niet altijd bij één liedje...!
(tekst gaat verder onder de afbeelding)
Day 25 - a song you like by an artist no longer living
Ik dacht meteen aan The Great Pretender van Freddie Mercury. Hij bracht het uit in februari 1987. De clip is hilarisch over the top, met een heleboel kartonnen Freddies en drummer Roger Taylor, goede vriend Pete Straker en Freddie in drag. Ook zijn er verschillende fragmenten uit oude clips te zien, maar die waren wel opnieuw opgenomen voor deze clip.
In dat jaar deed hij ook een interview met een vermoedelijk Duitse interviewer over The Great Pretender en Barcelona, dat later dat jaar uit kwam. Waarschijnlijk was dit in de late winter of het vroege voorjaar van 1987 opgenomen. Een jaar eerder had Queen voor het laatst opgetreden en zei Freddie (toen 40 jaar oud) dat niemand meer zat te wachten op oude mannen op het podium. Iets dat hij in 1989, toen The Miracle uit kwam, herhaalde. Hij schoor ook zijn snor af en millimeterde zijn haar. Freddie leek in een nieuwe levensfase terecht te zijn gekomen.
Helaas bleek dat het begin van het einde. Op het filmpje van het interview dat ten tijde van The Great Pretender werd gemaakt, is heel duidelijk de vlek op zijn ene wang te zien (voor de kijkers rechts). We weten nu dat dit hoogstwaarschijnlijk de eerste tekenen van aids zijn.
Optreden deed hij na 1986 dus niet meer. Hij verscheen ook steeds minder in het openbaar en de geruchten dat hij aids had worden steeds sterker, maar in die tijd kwam men er nog niet graag voor uit als dat het geval was.
In 1990 verscheen hij voor het laatst op televisie (te zien vanaf 4:35) tijdens de uitreiking van de British Awards. Hij had toen een spits gezicht, maar waarschijnlijk met de nodige grime zag hij er toch nog redelijk uit, want we weten inmiddels dat hij toen al behoorlijk ziek was. Zijn pak slobberde, maar dat was wel mode in die tijd.
In 1991 verscheen het Queen-album Innuendo met diverse singles, waarvan de clips vooral uit animaties en verkleedpartijen bestonden. Alleen op Headlong en Days of our life verscheen hij nog in beeld. Maar ondanks verkleedpartijen en schmink viel niet meer te ontkennen dat er iets verschrikkelijk mis was met Freddie.
De clip van Days of our life (geschreven door Roger Taylor) was opgenomen op 30 mei 1991, een half jaar voor zijn dood, hierin verschijnt hij zwaar opgemaakt in de clip. Aan het eind nam hij afscheid met een glimlach. Op 23 november 1991 maakte Freddie bekend dat hij inderdaad aids had, de volgende dag stierf hij aan aidsgerelateerde longontsteking.
Toch was dit niet zijn allerlaatste werk. Posthuum werd Made in heaven (1995) uitgebracht. Daarop staat o.a. werk dat na Innuendo is opgenomen. Letterlijk zijn zwanenzang... Freddie smeekte om meer materiaal, stak zijn laatste beetje energie in de opnames en was niet te stoppen, ook al ging het heel slecht en was voor de bandleden duidelijk dat het niet lang meer kon duren. Mother love is zijn allerlaatste opname, gemaakt net na Innuendo (13-16 mei 1991) en net voor de opname van de clip van Days of our life (30 mei 1991). Ondanks zijn toestand wist Freddie Mother love krachtig te zingen met enkele hoge uithalen. Maar hij heeft het niet af kunnen maken (kun je nagaan hoe ziek hij was toen hij twee weken na het onvoltooide Mother love het clipje opnam). In de Sunday Telegraph verscheen hier later een artikel over met quotes van Brian May, die hij later op zijn eigen blog heeft gezet:
"May says: "He just kept saying. 'Write me more. Write me stuff. I want to just sing this and do it and when I am gone you can finish it off.’ He had no fear, really.”
Mercury was walking with a cane by then and could not stand for long. He chose to sing in the control room, with his closest friends. That afternoon he sang a verse at a time, with three attempts at each.
His vocal is surprisingly strong at times. “I don’t know where he found the energy,” says May. “Probably from vodka. He would get in the mood, do a little warm up then say, 'Give me my shot.’ He’d swig it down ice cold. Stolichnaya, usually. Then he would say, 'Roll the tape’. He still had astonishing power in his lungs at that point, I really don’t know where it came from. The song starts low and gentle, but Mercury chose to push himself and go higher. We looked at each other and knew there was a mountain to climb. That’s when the vodka really went down. He said, 'I will hit these notes.’ And he did. It was a wonderful performance.”
When the lead vocal is isolated in the studio you can hear his vulnerability
“I don’t want pity,” he sings, “Just a safe place to hide.”
Mercury was exhausted by the effort, adds May. “We got as far as the penultimate verse and he said, 'I’m not feeling that great, I think I should call it a day now. I’ll finish it when I come back, next time.’ But, of course, he didn’t ever come back to the studio after that.”
The other members of the band worked on while Mercury rested in his apartment. “We always ate together. That was lovely. Then the day came when he said, 'Look, I’m going back to London for a while.’ It was always 'a while’. Nothing was ever 'the end’.”
He went back to London for the last time in early November 1991 and died at his home in Kensington on the 24th. May was in London when he heard the news, along with the rest of Queen."
Het laatste couplet is ingezongen door Brian May. Zijn altijd wat kwetsbaar klinkende stem maakt het nog heftiger om naar de allerlaatste opnames van Freddies stem te luisteren. Of, zoals de verslaggever zegt: "De haartjes achter in mijn nek stonden recht overeind."
De studio in Montreux, waar Freddie die laatste opname maakte, is in deze docu te zien. Zeer indrukwekkend, vooral als ze die laatste regels die hij ooit zong zonder muziek laten horen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten