"Hoge verwachtingen"

Deze column van Sabine Sterk, geplaatst op de site van Omdenken, is helemaal mijn gedachte. Hij is alweer veertien dagen oud, maar wat mij betreft heel actueel, nu met 1 juni voor de boeg, als o.a. de terrasjes weer open gaan.

Maar ook: als je je voorbereidt op het ergste, ben je dus geen doemdenker maar een optimist! Dit heb ik altijd al zo gevoeld. Nee, niet lopen somberen en mopperen dat het niks wordt, maar er voor zorgen dat je verwachtingen niet te hoog zijn. Realistisch zijn, hopen op het beste maar rekening houden met het slechtste. Ik ben werkelijk blij om dit nu eindelijk eens bevestigd te zien! (andere levensles, die niet altijd maar wel vaak opgaat: het loopt vaak anders dan je had gedacht).

Elke te hoge verwachting is een toekomstige teleurstelling, blijkt maar weer in de column die onze zakelijk leider Annemargreet Dwarshuis en grondlegger van het Omdenken, Berthold Gunster, schreven in het AD van afgelopen weekend. 

Een van mijn Whatsapp-groepen ontplofte vorige week: Ja! Hoera! We mogen weer! Terrasje pakken meiden? Emoji, leuk leuk! En op de sociale media leek het wel alsof de Canadezen weer de straat in kwamen rijden: yessss! #eindelockdown.

Mensen zijn geneigd hoge verwachtingen te hebben. Hoop doet leven! En daar is niks mis mee. Verwachtingen houden je aan de gang, genereren brandstof om je doel te bereiken, ze inspireren. Maar te hóge verwachtingen frustreren. Ze zijn een recept voor ongeluk.

Wie een zonvakantie verwacht in Schotland komt bedrogen uit. Wie gaat trouwen en denkt vanaf nu elke dag in een sprookjesboek te leven gaat een zware toekomst tegemoet. En wie nu verwacht dat alles binnen no time weer normaal zal zijn, zal waarschijnlijk gefrustreerd raken. En boos. Boos op de buitenwereld, de regering, het RIVM, Chinese vleermuizen. Maar helaas, het probleem is hier niet ‘de ander’, maar onze eigen verwachting

Maar wat dan? Mogen we dan helemaal geen verwachtingen meer hebben? Fascinerend in dit verband vind ik dat uit onderzoek blijkt dat optimisten zich altijd voorbereiden op het ergste, en pessimisten, paradoxaal genoeg, denken dat het wel los zal lopen. Kennelijk word je er gelukkiger van als je je op het slechtste voorbereidt, want dan kan het altijd meevallen.

Om gelukkig te worden kun je dus maar het beste lage verwachtingen hebben. Ik realiseer me dat ik nu dus juist doemscenario’s moet maken. Wat als… we over 3, 6, 12 maanden nog steeds geen vaccin hebben? En we geen werk hebben? En dit moet ik niet doen als trucje, maar tot in mijn vezels laten doordringen hoe het zou zijn als het zwartste scenario uit zou komen. Als ik daarmee kan leven ben ik namelijk op het ergste voorbereid en valt het dus altijd mee. Levenskunst is tegelijkertijd alles én niets verwachten.