30-Day Song Challenge - dag 13

Zie mijn introductie op 12 januari.  Het is de bedoeling dat je elke dag een bepaald liedje noemt binnen een bepaalde context. Eigenwijs als ik ben hou ik het niet altijd bij één liedje...!

(tekst gaat verder onder de afbeelding)

Day 13 - a song you like from the seventies

Eigenlijk een beetje zo'n vraag als die van gisteren. Ik ben van 1963 en groeide op in de seventies. Halverwege de jaren zeventig ontdekte ik Queen. Volgens veel fans is hun beste elpee Queen II, hier heb ik op dag 1 al over geschreven. Daarop staat ook het nummer The Fairy Feller's Master Stroke, hierin beschrijft Mercury een gelijknamig schilderij van Richard Dadd (1817-1886), die waarschijnlijk aan paranoïde schizofrenie leed en zijn vader had vermoord. Hij kwam in een instelling terecht en schilderde daar o.a. het schilderij waar Mercury over zingt.

Ik heb een live-opname uit 1974 gevonden, beeld en geluid lopen niet helemaal synchroon, maar Freddie Mercury is bijzonder goed bij stem!

Een ander nummer dat voor mij de jaren zeventig vertegenwoordigt is Child in Time van Deep Purple. In die tijd had je de Top Honderd Aller Tijden van Veronica, die van 1969 tot 2003 te horen was. Child in Time heeft verschillende keren op 1 gestaan, pas in 1984 kwam Bohemian Rhapsody op 1, om in 1986 weer van die plek gestoten te worden van Stairway to Heaven.

Het is voor de één een enorme bak herrie, maar ik vind het een heel goed nummer omdat het zo mooi opbouwt. Orgel, zang, luidere zang, hoger, harder, wilder, stop! En weer opnieuw opbouwen tot een kolkend orgasme.

Het ligt voor de hand dat ik als volgende song Stairway to Heaven noem, maar eigenwijs als ik ben, dat doe ik niet. Ik neem een andere song van Led Zeppelin: Immigrant Song. Vanaf 1977 had ik het Beton-uurtje van Alfred Lagarde ontdekt. Elke dinsdagmiddag was het genieten! Ik heb heel wat leuke song en bands ontdekt, Alfred was bijvoorbeeld de eerste die Van Halen liet horen. Om half zes had hij een luisteraar aan de telefoon die zijn of haar persoonlijke top 3 mocht presenteren (ik mocht dit later ook eens doen: live in de studio want ik woonde in Hilversum, dus dichtbij).  Eén van die top 3's had Immigrant Song en ik vond die geweldig. Een stuwend ritme, de hoge gil van Robert Plant, het was kort maar krachtig.

Overigens is er vele jaren later een geweldige (live)versie gemaakt door Ann Wilson, de zangeres van Heart die jarenlang niet voluit in beeld mocht komen van de videoclips omdat ze overgewicht had. Fatshaming is helaas niet iets van de 21e eeuw...

In 1978 werd Paranoid van Black Sabbath opnieuw uitgebracht. Ik kende dit nummer ook via de Top Honderd Aller Tijden, want toen het voor het eerst werd uitgebracht was ik nog te jong om het te kunnen waarderen. Net als Immigrant Song was het kort maar krachtig. Het singletje flopte en ik heb het voor een gulden uit de ramsj gehaald, op dezelfde dag schepte ik een zak drop bij het Kruidvat. Eenmaal thuis draaide ik het plaatje grijs terwijl ik dropjes zat te eten. Nog steeds krijg ik heftige trek in drop als ik Paranoid hoor.

Ik noemde al Van Halen, de band die door Alfred Lagarde groot werd in Nederland. Eddie van Halen werd al gauw overal beroemd vanwege zijn geweldige gitaarspel. Tegenwoordig spot men wel eens dat elke gitarist het kan als die een beetje zijn best doet, maar zijn stijl en techniek was destijds onbekend en baanbrekend. Het eerste nummer op de eerste elpee heet Eruption en Eddie trekt meteen alles uit de kast. Wát een binnenkomer! Als je op Youtube verder zoekt vind je live-opnames die 10 minuten en meer duren, ik plaats hier de originele opname.

Kort, lang, kort kort... En we eindigen met lang. Ja, maar In-a-gadda-da-vida is toch uit 1968? Ja, maar ik heb het pas in 1977 ontdekt (ja, weer die Top 100 van Veronica). Via-via kon ik de elpee lenen om op een cassettebandje te kunnen zetten. Wat er op de andere kant stond, geen idee, het ging me puur om dit nummer dat begon met een orgeltje, vervolgens een stompende beat en een grommende zanger. Daarna een typisch jaren zestig doorreutelend instrumentaal geïmproviseer, maar dan komt het: een drumsolo. Geen moeilijke, iedereen met een beetje gevoel voor ritme kan het. Vervolgens het orgeltje, af en toe een gil van een gitaar en dan begint de zang weer. Het eindigt met het beginriedeltje van het orgeltje en een flinke klap op de drums.

Knap? Welnee. Het verhaal gaat zelfs dat de titel eigenlijk "In the garden of Eden" is, maar dat de zanger te dronken was om het fatsoenlijk uit te spreken. Ook is er een gerucht dat dit eigenlijk een soundcheck is die werd opgenomen en goed genoeg werd bevonden om zo uit te geven.