(tekst gaat verder onder de afbeelding)
Day 3 - a song that reminds you of summertime
Summertime - George Gershwin
Summernight City - Abba
Arcade - Duncan Laurence
Om te beginnen George Gershwin (1898-1937). Een componist die klassiek, ragtime en jazz met elkaar componeerde, maar vooral als klassiek componist gezien wilde worden. Bekende werken zijn het vrolijke An American In Paris en het geweldige Rhapsody in Blue. Zijn meesterwerk was echter de opera Porgy & Bess uit 1935, dat alleen door gekleurde mensen uitgevoerd mocht worden van hem. Amerika was daar toen echter nog niet klaar voor, tot zijn teleurstelling. Enkele jaren later overleed hij aan een hersentumor. Summertime komt uit Porgy & Bess.
Het is verleidelijk om het origineel te laten horen, maar die van Janis Joplin vind ik ook prachtig.
Het is verleidelijk om het origineel te laten horen, maar die van Janis Joplin vind ik ook prachtig.
Zo rond mijn 13e/14e (1977-1978) vond ik Abba maar kinderachtige popliedjes maken. Ik had Queen, Led Zeppelin en Deep Purple ontdekt, dat was pas echte muziek! Maar zo af en toe moest zelfs ik bekennen dat er misschien toch meer in zat dan alleen die vrolijke liedjes. In 1978 kwam Eagle uit en ik kon er niet omheen: dit was eigenlijk best wel heel goed...! Al wilde deze eigenwijze puber dat niet meteen toegeven, maar ik werd wel steeds vaker met mijn neus er bovenop gedrukt.
Ook Summernight City, uit de herfst van 1978, kon me wel bekoren. In de jaren daarna groeiden ze, ondanks of misschien juist dankzij hun onderlinge persoonlijke problemen, nog meer en inmiddels vind ik Abba echt de eeuwige roem wel waard, net als Queen, Led Zeppelin en Deep Purple.
Arcade van Duncan Laurence bezorgde ons voor het eerst in meer dan 40 jaar de eerste plek in het Eurovisie Songfestival (dat ik zelfs in de laatste barre jaren toen we niet eens meer de voorrondes doorkwamen bleef volgen). Voor mij is dit nummer verbonden aan mijn vakantie in 2019. Dat was weliswaar in de tweede helft van mei, nog geen zomer dus, maar ik zat in het dorpje Kokkari op Samos (Griekenland) en beleefde er de heerlijkste vakantie van mijn leven. Het Songfestival zag ik daar op televisie, al viel ik wel in slaap omdat het daar een uur later is. Net op tijd werd ik weer wakker en ik zag hem winnen in een spannende puntentelling. Wat een feest, en wat was het hem gegund!
Ik kon via de wifi en de telefoon naar de Nederlandse radio luisteren als ik op mijn kamer was, en dan kwam Duncan regelmatig langs natuurlijk. Als ik hem nu weer hoor, denk ik meteen aan Kokkari, dat snoeperige dorpje met de heerlijke restaurantjes, de geuren van bloemen en heerlijk eten, het geluid van de golven op de grote kiezels, de gierende zwaluwen, de kwakende eenden (in zee, ja!), ik hoor (door Duncan heen) ook allerlei soorten Griekse muziek door de luidsprekertjes komen (op aangenaam volumeniveau). Ik groet de mensen en wordt terug gegroet, links en rechts worden gesprekjes aangeknoopt want Grieken zijn heel aardig en gastvrij. Ik drink een ijskoude frappé (zonder suiker) en 's avonds een koele witte wijn. Ik zie de zon onder gaan en maak moeiteloos ruim 800 foto's waar ik er uiteindelijk maar weinig van weg hoefde te gooien wegens mislukt, meer van hetzelfde of niet leuk.
(deze uitvoering is van direct na zijn overwinning)
Arcade van Duncan Laurence bezorgde ons voor het eerst in meer dan 40 jaar de eerste plek in het Eurovisie Songfestival (dat ik zelfs in de laatste barre jaren toen we niet eens meer de voorrondes doorkwamen bleef volgen). Voor mij is dit nummer verbonden aan mijn vakantie in 2019. Dat was weliswaar in de tweede helft van mei, nog geen zomer dus, maar ik zat in het dorpje Kokkari op Samos (Griekenland) en beleefde er de heerlijkste vakantie van mijn leven. Het Songfestival zag ik daar op televisie, al viel ik wel in slaap omdat het daar een uur later is. Net op tijd werd ik weer wakker en ik zag hem winnen in een spannende puntentelling. Wat een feest, en wat was het hem gegund!
Ik kon via de wifi en de telefoon naar de Nederlandse radio luisteren als ik op mijn kamer was, en dan kwam Duncan regelmatig langs natuurlijk. Als ik hem nu weer hoor, denk ik meteen aan Kokkari, dat snoeperige dorpje met de heerlijke restaurantjes, de geuren van bloemen en heerlijk eten, het geluid van de golven op de grote kiezels, de gierende zwaluwen, de kwakende eenden (in zee, ja!), ik hoor (door Duncan heen) ook allerlei soorten Griekse muziek door de luidsprekertjes komen (op aangenaam volumeniveau). Ik groet de mensen en wordt terug gegroet, links en rechts worden gesprekjes aangeknoopt want Grieken zijn heel aardig en gastvrij. Ik drink een ijskoude frappé (zonder suiker) en 's avonds een koele witte wijn. Ik zie de zon onder gaan en maak moeiteloos ruim 800 foto's waar ik er uiteindelijk maar weinig van weg hoefde te gooien wegens mislukt, meer van hetzelfde of niet leuk.
(deze uitvoering is van direct na zijn overwinning)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten