30-Day Song Challenge - dag 18

Zie mijn introductie op 12 januari.  Het is de bedoeling dat je elke dag een bepaald liedje noemt binnen een bepaalde context. Eigenwijs als ik ben hou ik het niet altijd bij één liedje...!

(tekst gaat verder onder de afbeelding)

Day 18 - a song from the year you were born

Hiervoor heb ik wat hitlijsten uit die tijd open getrokken. Veel liedjes ken ik nog wel, ze werden vooral in de jaren zestig en soms ook daarna nog regelmatig op de radio gespeeld. Eén van de meest gespeelde songs (volgens mijn niet altijd even betrouwbare herinnering) was Brandend zand van Anneke Grönloh. Helemaal snappen deed ik de tekst niet, maar het was iets over een mannen en een vrouw en vluchten onder barre omstandigheden. De stem van Grönloh vond ik heel bijzonder en ook de andere liedjes die ik van haar ken vond ik als kind fijn om naar te luisteren. Brandend zand komt uit mijn geboortejaar, 1963.

Mijn vader was dol op kleinkunst en cabaret en ik kreeg het werk van artiesten als Wim Sonneveld met de paplepel ingegoten. Toch kreeg ik dit uit een televisieshow uit 1963 pas jaren later te horen en te zien. Ik heb altijd gedacht dat het een oud kinderliedje was, maar Katootje is toch echt geschreven voor de show van Wim Sonneveld (door Jean Senn). De melodie komt uit La Nozze di Figaro.
Het is een zogenaamd kettingrefrein dat na elk couplet langer wordt, te vergelijken met Twelve days of Christmas. Het begint met de dominee, vervolgens de wafelvrouw en de dominee, vervolgens de toverheks, de wafelvrouw en de dominee, etcetera. Ik moet eerlijk toegeven dat het even duurde tot het tot me doordrong dat het eindresultaat van dat onschuldige kinderliedje dat ik al jong mee kon zingen en we zelfs op school leerden, eigenlijk verschrikkelijk dubbelzinnig is...!
"Mooie benen, mooie benen", zei de lichtmatroos  (Hans Maertens als lichtmatroos) 
"Kom maar binnen, kom maar binnen", zei de wafelvrouw (Diny Kok-Brouwer als wafelvrouw)
"'k Zal je pakken, 'k zal je pakken", zei de toverheks (Jasperina de Jong als toverheks)
"Eerst betalen, eerst betalen", zei de kastelein (Jaap de Vries als kastelein)
"In de suite, in de suite", zei de barones (Jenny Veeninga als barones)
"Heel voorzichtig, heel voorzichtig", zei de ouwe heer(Hero Muller als ouwe heer)
"Lekker zoenen, lekker zoenen", zei de dikke meid (Thea van der Steen als dikke meid)
"In de karrek, in de karrek", zei de dominee (John van Heumen als dominee; karrek = kerk)
Dit alles met een grappig dansje dat op een boerendans lijkt. Het klinkt saai en melig, maar het is gewoon heel leuk om naar te kijken, al denk ik dat het anno 2020 niet snel volle zalen meer trekt.

Ze was al 62, toen ze in 1963 tijdens het Grand Gala du Disque van Godfried Bomans een Edison kreeg. "Had mijn vrouw maar één zo'n been," zuchtte de schrijver, over wie men roddelde dat hij niet geheel nuchter meer was.
Marlene Dietrich heb ik pas later leren kennen. Ik vond haar stem prachtig, niet echt zuiver maar er zat iets bijzonders in. En ze had een mooie uitstraling. In 1963 stond ze in de hitparade met Sag mir wo die Blumen sind.

Schlagers deden het sowieso wel goed in die tijd. Zo herinnerde ik me uit mijn kinderjaren Jungen komm bald wieder van Freddy (Quinn). Geen idee waar hij het over had, maar het klonk melancholisch en die stem vond ik prachtig. En het was een hit in 1963.

Ik vermoed dat iedereen wel eens Spiegelbeeld van Willeke Alberti heeft gehoord. Het origineel heet Tender Years (George Jones) en Willeke had er in 1963 een grote hit mee. Maar ook Johnny Hallyday coverde het in 1963 (Tes Tendres Années), hij was toen twintig jaar oud. Waar Willeke het liedje presenteerde als net braaf meisje, was Johnny het wilde rock 'n roll idool, de Franse Elvis. Toen ik een live-uitvoering van hem uit 1995 hoorde (en zag), wist ik zeker dat ik deze uitvoering ging kiezen. Ga er gerust even bij zitten want hij blaast je omver!