30-Day Song Challenge - dag 15

Zie mijn introductie op 12 januari.  Het is de bedoeling dat je elke dag een bepaald liedje noemt binnen een bepaalde context. Eigenwijs als ik ben hou ik het niet altijd bij één liedje...!

(tekst gaat verder onder de afbeelding)

Day 15 - a song you like that's a cover by another artist.

We zijn alweer op de helft! 

Door de jaren heen zijn er geweldige covers gemaakt. Ik denk aan The Port of Amsterdam van David Bowie, Dirty Old Town en And The Band Played Waltziing Mathilda van The Pogues, The Great Pretender van Freddie Mercury, Sound of Silence van Disturbed en nog veel, veel meer. Het is moeilijk kiezen, maar het is toch gelukt.

Mijn eerste keuze is I Fought The Law van The Clash. Het origineel is door verschillende bands halverwege de jaren zestig bekend geworden, eind jaren zeventig maakte The Clash een eigen versie. The Clash werd populair toen de punk opkwam in Groot Brittannië. Die punkscene is ons land een beetje voorbij gegaan, al werd die wel omarmd door de krakersbeweging. Maar de media berichtten wel veel over die rare punkscene en de uitwassen. Zo verscheen The Clash in 1977 al in de internationale pers omdat bij iemand in het publiek een oor was afgebeten! Later leerde ik dat dat in het echt wel mee viel, en dat het slachtoffer niemand minder dan Shane MacGowan was, de zanger van The Pogues die in het bezit is van een paar beste flaporen...

Een aantal bands wisten zich te ontwikkelen tot echt goede bands die verder kwamen dan twee akkoorden, een reeks vierletterwoorden, geschreeuw en pogo en The Clash was daar één van. 

Rapalje staat bekend om de folkmuziek inclusief doedelzak en viool, maar kijken ook verder dan alleen die folk. Zo hebben ze vrij recentelijk Long May You Run van Neil Young gecoverd. Een paar jaar geleden deden ze dat met Heart of Steel van Manowar. Williams stem is indrukwekkend en de viool van Dieb en doedelzak van David vallen absoluut niet uit de toon. Rapalje bewijst hiermee hoe veelzijdig de band is, want het ene moment spelen ze luchtige vrolijke liedjes, het andere moment een zware jongen als Heart of Steel. 

Ik moet eerlijk toegeven dat de kleinkunst een beetje ondergesneeuwd is in mijn challenge. Maar ik kan nu echt niet om Liesbeth List heen. Ze heeft diverse covers gezongen van o.a. Edith Piaf (nog altijd spijt het me dat ik haar niet in het theater heb gezien als Piaf) en Jacques Brel. De emotie die ze in de nummers van Brel legt kan alleen geëvenaard worden door de grote Brel zelf.

Ces gens-là is een lied van Brel. Het is de monoloog van iemand die aanvankelijk een familie beschrijft op een manier waar je van moet huiveren. Dat soort volk. Maar hij houdt van het meisje, met haar wil hij verder, al kan dat niet, want hij wordt afgewezen, er zou iets gebeurd zijn met een kat maar dat is niet zo, of het is lang geleden, of hij had het niet gewild, nou ja, ze willen het niet. Een heel duistere tekst vertaald voor Liesbeth List, die vervolgens laat zien dat Brel een groot vertolker is, maar zij ook.

Ga er even goed voor zitten, het is geen liedje om gezellig bij de open haard te beluisteren, maar het wordt zo ontzettend sterk neergezet!