Deze week is het 15 jaar geleden dat ik mijn laatste peuk uitdrukte. Niet vrijwillig, maar mijn longen zeiden: "Tot hier en niet verder." Ik had geen keuze, tenzij ik bij elke trek die ik deed een onbedaarlijke hoestbui wilde blijven krijgen tot braken, broekplassen en tranende ogen aan toe.
"Waar ben ik nou helemaal mee bezig!" bedacht ik me. En sindsdien heb ik geen peuk meer gerookt.
De eerste tijd was moeilijk. Maar dankzij een actieve stoppen-met-roken-nieuwsgroep op het www kwam ik door de moeilijkste momenten heen en al gauw begon ik het zelfs vies te vinden bij anderen. Die rookwalm om je heen, bah! Heb ik ook zo gestonken?
Toevallig had ik het er gisteren met een vriendin over. Dat rookgedrag, de opluchting toen de ergste afkickverschijnselen weg waren, roken vies vinden, het was zo herkenbaar bij elkaar!
In real life is mijn trek in een peuk nagenoeg verdwenen, heel soms denk ik wel eens een seconde: goh, ik zou best wel... Maar vrijwel meteen is die trek weer weg en het gebeurt niet vaker dan 1-2 keer per jaar. Maar vannacht droomde ik (waarschijnlijk n.a.v. het gesprek met die vriendin) dat ik er daadwerkelijk eentje op stak. Ik vond het lekker. Ik kon de rook ruiken en voelde het prikkelen in mijn longen. Vervolgens werd ik benauwd wakker met een zere keel en een afschuwelijke smaak in mijn mond! Zo levensecht! Hoezo, dromen zijn bedrog?
(benauwdheid en keelpijn zijn inmiddels weer weg!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten