Er zijn toch steeds meer vraagtekens of de Australische branden alleen maar door de verwarming van de aarde veroorzaakt zijn. Ik heb gisteren heel nuttige reacties gekregen op mijn blog van gisteren, waarvoor dank!
De steeds heftiger droogte en de hitte spelen zeker mee, maar zijn ze ook de belangrijkste oorzaak? Van steeds meer kanten hoor en lees ik dat de Aborigines traditioneel kleine stukken land lieten branden. Dit is een aantal jaar geleden verboden. Maar de kleine branden waren nodig om afgevallen blad en twijgen van met name de eucalyptus op te ruimen. Nu hoopt dat allemaal op en wordt een geweldige voedingsbron voor het vuur. Eucalyptus vergaat niet, maar blijft liggen en vormt al gauw een uiterst brandbare voeding voor bosbranden. Als dat niet op natuurlijke manier gebeurt, krijg je de helse branden die er nu zijn, maar het is sinds een aantal jaar verboden om het landschap op de eeuwenoude manier te beheren.
Eén van de mensen die zich tegen het verbod verzette is Roger Underwood, een bekend vuurbestrijder en voormalig directeur van de Conservation and Land Management, tevens gespecialiseerd in Australische bosbranden. Goed landbeheer waarbij die brandstoffen zich niet ophopen is zo belangrijk, roept hij regelmatig, zoals in deze brief uit februari 2019 (PDF-file). Hij kijkt in deze open brief terug op de rampzalige branden in Victoria (2009) en beschuldigt de regering van wanbeleid waardoor die bosbranden zo uit de hand konden lopen.
Bosbranden zijn niet nieuw in dit land, aldus Underwood. De Aborigines weten het al tienduizenden jaren, maar de mensen die uit Europa naar Australië zijn gekomen weten na zo'n 200 jaar ook echt wel hoe brandgevoelig dit land is. En men wist hoe men de meeste branden kon bedwingen, zelfs onder extreme condities. Hoe brandgevoelige omgevingen moesten worden onderhouden. En men heeft geleerd door ervaring en onderzoek dat brand er nou eenmaal bij hoort als natuurlijk onderdeel van het Australische bushland-ecosysteem: het vuur is een verjongingsmiddel, zorgt voor een gezonde natuur en is een stimulans voor biodiversiteit. Brand hoort bij de bush, zoals golven en getijden bij het zeeleven horen. Het is de afwezigheid van dat milde vuur, schrijft Underwood vetgedrukt, dat de echte dreiging is, omdat het onvermijdelijke resultaat een landschaps-holocaust is waarvan het herstel een eeuw of langer kan gaan duren! Oorzaak: de ophoping van die dorre takjes en blaadjes die een geweldige brandstofbron vormen waaruit moeilijk te bestrijden bushfires ontstaan.
Hebben we dan niks geleerd, vraagt hij zich af. Integendeel. Ook uit andere landen, zoals Griekenland, Portugal, de westelijke VS en Canada komt de laatste jaren telkens dezelfde boodschap: in onze klimaatzone met hitte en droogte, en met onze brandbare vegetatie en blikseminslagen, zijn bosbranden onvermijdelijk. Want: als die brandstoffen zoals afgevallen blaadjes en takjes zich ophopen, zullen de branden in de Australische eucalyptusbossen een intensiteit bereiken die de menselijke capaciteit om ze te blussen overtreffen, ondanks de meest moderne en massieve middelen (die op zich ook weer een probleem zijn, schrijft hij verderop). De schade zal enorm zijn. Potentiële schade kan geminimaliseerd worden door toepassing van een brandbeheersysteem dat vooral brandstofreductie omvat. Branden zijn onvermijdelijk, maar we hebben de keuze tussen mild gecontroleerde branden of onbestuurbare inferno's, voegt hij er aan toe.
Let wel, dit schreef hij bijna een jaar geleden! Inmiddels zit Australië weer middenin de ellende.
De regering en de bushfire generals kunnen niet zeggen dat ze niet zijn gewaarschuwd. Underwood vraagt zich af waarom "onze politieke en bureaucratische leiders" kozen voor een niet-werkend bushfire-systeem waar men in Victoria zo de dupe van werd in 2009 (en hij wist nog niet dat de hel enkele maanden later weer zou losbreken in met name New South Wales).
Eén van de problemen is inderdaad ontstaan door de milieubeweging. Zij hebben er inderdaad de verbranding van "brandstofophopingen" (de takjes en de blaadjes) tegengehouden, met als gevolg flinke ophoping van deze brandstof. Een ander probleem is het niet handhaven van bouwvoorschriften m.b.t. bushfire-bestendige huizen (hoewel het de vraag is of zelfs zulke huizen de huidige vuurzee kunnen overleven).
Verder zegt Underwood dat de huidige manier van brandbestrijding niet werkt. Men besteedt elk jaar meer geld aan de mooiste technische snufjes, maar het resultaat blijft uit. In de praktijk betekent dat: minder nadruk op de brandstofreductie (de takjes en de blaadjes, weet je nog?) en meer op het opbouwen van vloten high tech brandbestrijdings-"gizmos", een enorme paramilitaire troepenmacht (onder toezicht van technocraten op het hoofdkantoor) wiens taak het is om branden te blussen nadat ze zijn begonnen, wat bij voorbaat al gedoemd is te mislukken met al die opgestapelde brandstoffen plus de hitte en de wind. Politici vinden deze "Amerikaanse aanpak" interessant, deze manier van werken is zeer zichtbaar voor de burgers en de media en wekt de indruk dat ze iets nuttigs doen, ook al werkt het niet. Maar het maakt nou eenmaal meer indruk dan goed landschapsbeheer. Underwood benadrukt overigens dat hij niet kritisch is over de brandweerlieden die het werk uitvoeren! Hij bewondert deze dappere, vindingrijke en stoere mensen onvoorwaardelijk, maar ze worden steeds vaker gevraagd het onmogelijke uit te voeren.
Verder wijst hij het fatalisme van o.a. The Wilderness Society, dat de bosbranden door de opwarming van de aarde niet meer te stoppen zijn en we er maar mee moeten leven, volledig af. Opwarming van de aarde betekent juist dat we nóg meer inspanningen moeten leveren, de staat van paraatheid verder moeten verbeteren en serieuzere maatregelen moeten nemen om. zulke branden te minimaliseren. Niets doen vanwege de opwarming van de aarde en lijdzaam wachten is geen optie, zelfs onmenselijk, aldus Underwood.
Het reduceren van brandstof voor de branden en stoppen te denken dat de bushfires een straf van onze planeet zijn voor onze milieu-onvriendelijkheid staat dus absoluut centraal in het bushfire-management dat Underwood graag ziet, maar vrijwel volledig is gestopt, ondanks 50 jaar ervaring en onderzoek, dat onomstotelijk heeft aangetoond dat brandstofreductie de bosbranden niet voorkomen, maar er wel voor zorgen dat de schade kleiner is en de branden makkelijker, goedkoper en veiliger te blussen zijn.
Het is een lang, maar bijzonder interessant verhaal waarin Underwood hartstochtelijk benadrukt waarom het beheer zoals het nu is, niet werkt, en dat politici, academici en bepaalde milieubewegingen hier een groot aandeel in hebben. En dat die Aborigines het eeuwenlang helemaal niet zo raar deden met het af en toe gecontroleerd laten branden van branden die in dat droge, hete land nu eenmaal onvermijdelijk zijn om erger te voorkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten