(tekst gaat verder onder de afbeelding)
Day 8 - a song about drugs or alcohol.
The piano has been drinking - Tom Waits
A drop of Nelsons Blood - traditional
Two pints of lager and a packet of crisps please - Splodgenessabounds
Nederwiet - Doe Maar
Lilac Wine - Elkie Brooks
Het is een bekend gegeven dat artiesten nogal eens naar de drank en de drugs grijpen. Niet zelden met trieste gevolgen. Er zijn meer dan genoeg voorbeelden. In de muziek neemt met name alcohol een belangrijke rol in. Ondanks de mogelijke nare gevolgen wordt het vaak jubelend bezongen. "Wat zullen we drinken" (oorspronkelijk van Bots maar vooral bekend door Rapalje, die er nog wat coupletten bij schreef) is een populaire meezinger bij hun concerten. Men brengt odes aan bier, whiskey, jenever en wijn. Drugs worden vaak wat symbolischer bezongen, het taboe er op is nog groot in een aantal landen.
Tom Waits heeft een wild verleden wat alcohol betreft, maar is in de jaren tachtig met succes afgekickt. In het begin van zijn carrière heeft hij een waanzinnig dronkemanslied gemaakt waarvan alleen de titel al briljant gevonden is: The piano has been drinking. Ergens begin jaren tachtig hoorde ik hiervan een nog waanzinniger liveversie op de radio. Ik kende de muziek van Waits toen nog niet, maar daar kwam meteen verandering in. Waits is ook bekend om zijn absurde uitspraken en in deze liveversie mocht hij helemaal los gaan. Tot mijn grote geluk blijkt die versie op Youtube te staan!
Ga er gerust even voor zitten, dit dronkemansgelal is qua tekst echt een pareltje!
Ik hou van folk en traditionals. Ook daar wordt de drank regelmatig bejubeld en soms vervloekt. Nelsons blood is een traditional waar een interessant verhaal aan vast zit!
Admiraal Nelson was voor Groot Briittannië wat Michiel de Ruyter voor Nederland was: een zeeheld. En net als De Ruyter overleed hij op zee, tijdens de Battle of Travalgar in 1805. Men wilde hem een heldenbegrafenis geven en zijn lichaam werd bewaard in een ton vol rum, om ontbinding en de daarbij horende ongemakken te voorkomen.
Ik ben rond 2008 in Portsmouth geweest en zag het schip waarop hij sneuvelde, inclusief een herdenkingsplaatje "hier viel Nelson" op het dek en het beroemde vat.
Volgens de legende (of was het toch waarheid?) ontdekte men bij terugkeer in Groot Brittannië dat het vat rum, waarin men Nelsons lichaam had bewaard, droog stond! Waar was de rum gebleven? Sindsdien noemt men rum "Nelsons blood" bij de Royal Navy.
De traditional is door heel veel artiesten gezongen, dit videootje komt uit de film Fisherman's Men uit 2019, over een groep mannen die sea shanties zingt. Ik moet die film nog steeds zien, hij heeft mijn dorp helaas nog niet bereikt...'
In Groot Brittannië was er begin jaren tachtig een muziekstroming die, ondanks de crisis onder Thatcher, toch bleef lachen. Met vleugen punk en new wave als inspiratie zongen ze vrolijke liedjes. Het drong niet allemaal door tot Nederland, hoewel Tenpole Tudor (Swords of a thousand men) en Pookiesnacknburger (Just one cornetto) bescheiden bekend werden in ons land en Madness zelfs behoorlijk populair. Een ander pretpunkbandje was Splodgenessabounds. Hun single Simon Templar werd door enkele progressieve omroepen op Hilversum 3 opgemerkt, maar in Groot Brittannië werden ze vooral bekend door "Two pints of lager and a packet of crisps please".
En dat is meteen de complete songtekst. Je hoort een man in een pub, terwijl hij herhaaldelijk twee biertjes en een zakje chips probeert te bestellen. Tevergeefs. In die tijd moesten pubs nog klokslag 11 uur 's avonds sluiten, dus de frustratie was groot...
Het ultieme Nederlandse drugslied is natuurlijk Nederwiet van Doe Maar. Een band die tegen wil en dank opeens tieneridool werd in de eerste helft van de jaren tachtig. Jonge meisjes die tijdens concerten hysterisch mee krijsten met teksten als "Je loopt je lul achterna" en "heroïne gvd", dat was zelfs in die tijd een beetje teveel van het goede, en daarom trokken de bandleden in 1984 de stekker er uit,
Tijdens hun gloriejaren was Joost Belinfante een welkome gastmuzikant bij Doe Maar. Hij was een creatieve inspiratie en de drijvende kracht achter de Doe Maar-klassieker Nederwiet, waarin hij een ode zong aan thuiskweekwiet. Ik vraag me af of hij daar anno 2020 nog mee weg kan komen, maar hij presenteerde het ook wel een stuk leuker dan "Drank en drugs" van enfant terrible Lil Kleine...
Nog vrij recentelijk werd deze opname gemaakt. Ga er even voor zitten (liefst zonder afleidende drank en drugs 😉).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten