Het is een film waar ik nog geen enkele slechte recensie of reactie over heb gehoord of gelezen: De beentjes van Sint Hildegard, met Herman Finkers. De recensies en trailers spoilerden niet zo heel veel en dat ga ik ook niet doen, want dit is een film die je moet zien zonder al teveel voorkennis.
Laat ik het zo zeggen: het gaat over een oudere man die 35 jaar getrouwd is met een vrouw die werkelijk alles voor hem beslist en regelt. Waarom ze dat doet, wordt uiteindelijk wel duidelijk. Haar moeder is geen haar beter en besluit na het plotselinge overlijden van haar vader dat die niet gecremeerd moet worden, zoals gewenst, maar begraven.
De film heeft veel aspecten. Verwacht geen dijenkletsende lachsalvo's. Aan de ene kant is het wel karikaturaal, aan de andere kant zitten er heel herkenbare momenten in voor een aantal mensen. Soms grappig, soms confronterend. Ik zat in een behoorlijk gevulde bioscoop met een wat ouder tot bejaard publiek en het ene moment viel er een diepe stilte na een schurend fragment, het andere moment werd er ontspannen gegrinnikt.We kennen allemaal wel een Gedda, toch? Of iemand als die schoonzoon of die schoonmoeder? De oplossing van Finkers om uit die situatie te komen is natuurlijk niet heel realistisch, maar hey, het is film, en veel films zijn nog veel erger over the top. De gevolgen van die oplossing vond ik weer wel héél realistisch.
Verder vond ik de gezichtsuitdrukkingen van Finkers onbetaalbaar. Zonder een woord te zeggen en met een bijna onmerkbare verandering in zijn mimiek wist hij al veel te zeggen.
Lang verhaal kort: ik vond het zéér de moeite waard om deze film te zien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten