@ookkliklaminaat
Is corona ook nog ergens goed voor? Nou, ik zal je eens wat vertellen. Een verhaal dat 5 jaar geleden begint, in 2015, in IJsland. Doe je gordel maar om en pak wat te snacken, want dit wordt een lang draadje:
In 2015 was ik met een organisatie op groepsvakantie naar IJsland, waar we een hele rondreis maakten. Keileuk natuurlijk, alleen één wandeling hadden we iets te lang ingeschat.
Nu waren er twee opties: We moesten naar de camping en dat was of nog 2 uur doorlopen, of opsplitsen en in kleine groepjes gaan liften. Nou, dat laatste dus. Na een tijde hadden we geluk en kon ik en een reisgenoot in een camper mee met een Frans gezin.
En dit bleken de enige leuke Fransozen in heel de godganse wereld te zijn. Met handen, voeten, en een dochter die semi Engels kon, hebben we, in die 10 minuten dat we meereisden, het echt knettergezellig gehad in die enorme camper. En dat met een stel Fransen! Ongekend.
Wij waren op onze camping aangekomen. Zij gingen weer terug. En dan komt het besef van liften: je ziet de mensen never nooit meer. Ik als 17-jarig joch vond dit een heel avontuur en ik baalde wel een beetje dat ik deze mensen nooit meer zou zien...
WANNEER PLOTS: diezelfde avond een toch wel heel bekende camper onze camping op moet rijden! Ja hoor, dat Franse gezin had nog geen kampeerplek gevonden en kozen ervoor om hun nacht hier te spenderen. Ik was SHOOK.
Echter was het al vrij laat en nadat we elkaar kort weer spraken, ging ik naar bed toe. Helaas zouden zij de volgende dag waarschijnlijk al weggaan.
Ik bedacht een paar uur later dat ik eigenlijk wel contact zou willen houden. Dus ik ben in het donker naar hun camper gelopen en heb een briefje in de campingdeur gepropt:
'Bon Voyage', met een knipoogje en mijn naam & nummer er bij. Casanova dat ik was.
Volgende ochtend was de camper weg. De dagen erop zat ik toch wel te wachten totdat ik een berichtje kreeg, maar zonder succes.Zat het papiertje niet strak genoeg in de deur? Was het misschien eruit gewaaid? Ik had me er maar bij neer gelegd.
De dagen werden weken, maanden, jaren. Tot vandaag. Vijf jaar later.
Ik krijg een berichtje van een Frans nummer:
Ik ben echt comPLEET SHOOK. NA 5 JAAR. Ik voel zo ongeveer alle emoties tussen pure euforie en ontzettende verbazing. Hoe kan dit?! What the HELL. Echt. Ik geloof het bijna zelf niet.
Wat blijkt; ze heeft mijn papiertje in haar travel journal gestopt en al die tijd bewaard:
Maar waarom stuurt ze dan NU een berichtje?! Nou, met die hele lockdown in Frankrijk, had ze voor school een opdracht om brieven te sturen naar klasgenoten net als vroeger toen mensen elkaar niet meer konden zien. En wat deed dat haar aan denken?
Juist. Dat ene briefje van mij.
Dus hierbij. Een verhaal over hoe in tijden van corona een briefje van 5 jaar geleden nog een staartje kon krijgen. Nu zijn we van plan elkaar een keer op te gaan zoeken.
Maar dat doen we wel over een jaartje of vijf.
[Einde draad]
[schroom niet het begin van dit draadje een retweet te geven om wat positiviteit te delen in deze corona-tijden 🌺]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten