Kenny Rogers (81) overleden

Ik leerde het werk van de countryzanger in 1977 kennen, ik was toen 13 jaar. Ik luisterde naar Engelstalige zenders als BBC1 en RTL, daar zag de hitparade er vaak net iets anders uit, al werd ook daar de punkmuziek niet al te enthousiast ontvangen.

Kenny Rogers had toen een hit met Lucille. Een rustig nummer, met een mooie bas er in, en dan komt die stem. Diep met een randje. Het klonk warm. De zanger bleek een grijzende man met een baard met een kalme uitstraling. Ik vond het een prettig nummer om naar te luisteren, al was het wel heel wat anders dan de muziek van Queen, Led Zeppelin en Deep Purple waar ik van hield.

Het werd ook een klein hitje in Nederland. De Hitkrant plaatste de lyrics en met een woordenboek Engels-Nederlands (de jeugd was nog niet zo handig met Engels als tegenwoordig) wist ik de tekst redelijk te vertalen. Het gaat over een vrouw die haar man heeft verlaten en zich laat versieren in een bar. Dan komt haar echtgenoot binnen, die haar de les komt lezen: "You picked a fine time to leave me, Lucille. With four hungry children and a crop in the field. I've had some bad times, lived through some sad times, but this time your hurting won't heal. You picked a fine time to leave me, Lucille"

In Nederland brak hij pas goed door vanaf 1980, met Coward of the County (ook al weer zo'n verhalend lied) en de duetten Islands in the Stream (met Dolly Parton) en We've got tonight (met Sheena Easton).

Rogers overleed in het ziekenhuis. Hij wordt in besloten kring begraven, vanwege corona zal er op een nader te bepalen datum een openbare herdenking worden georganiseerd.