Liudgerdag en de kluizenaar van Warfhuizen

In het Groningse dorpje Warfhuizen staat een oud kerkje. Sinds een aantal jaar is dat kerkje de kluis geworden van de kluizenaar pater Hugo (Kluizenarij Onze Lieve Vrouwe van de Besloten Tuin). Daar zit een heel verhaal aan vast.

Het was de bedoeling dat pater Hugo in stilte en afzondering zou leven, maar dat liep anders. Al in het verleden trokken kluizenaars bedevaartsgangers aan en dat gebeurde ook nu weer. In het oude kerkje staat namelijk het (prachtige) beeld van De Bedroefde Moeder

Sinds begin 21e eeuw trekt dit beeld vele, ook buitenlandse, bedevaartsgangers.

Ik ben in 2015 naar de kluis gegaan om het beeld te bekijken en heb daar de kluizenaar ontmoet. Die ging net de gebeden zingen en gaf me een boekje om mee te kunnen lezen. Daarna verontschuldigde hij zich: er zou dadelijk een groep mensen komen die waren uitgenodigd, wat misschien storend voor me zou kunnen zijn, maar ik was van harte welkom mee te doen en bij wijze van zeer grote uitzondering kregen we zelfs een rondleiding achter de hekken waar de kluizenaar werkte en leefde. Ik was diep onder de indruk! Hij bleek ook een heel fijn gevoel voor humor te hebben en dat hebben we zo hard nodig!

Nou worden er ook zakdoeken ingezegend voor mensen die zich zorgen maken over hun kinderen (even kortdoordebocht gezegd) en ik heb een zakdoek meegenomen omdat één van mijn kinderen kort voor zijn eindexamen zat en er niet al te best voorstond. Kind was daar erg blij mee! We zijn niet katholiek, maar hij vond de symboliek erg mooi en vond daadwerkelijk steun bij die zakdoek.

Toen dit kind enkele maanden later als door een wonder slaagde voor zijn eindexamen wisten we wat we zouden doen: terug naar Warfhuizen, nu samen. We wilden een ex voto kopen, dat is een soort "bedankt" dat in de kerk komt te hangen. De kosten zijn voor onderhoud van de kluis en de kluizenaar. Ik heb gemaild wanneer we dat konden doen en kreeg snel antwoord terug: we waren van harte welkom. Ik plande de reis (per trein en fiets), nu samen met mijn kind.

De ex voto's zijn verzilverde glazen (net als ouderwetse kerstballen) harten met een rood lint. De pater (toen nog broeder) stond al op ons te wachten toen we tussen de stevige regenbuien door aan kwamen fietsen, we werden hartelijk ontvangen, kozen een hart uit en mochten een plekje aanwijzen. Ondertussen was het weer gaan stortregenen en het zag er niet naar uit dat het snel beter zou worden, maar we zaten droog in de kerk. Er kwamen twee katten schuilen, waar pater Hugo al eens heel grappig over heeft geschreven, want die katten kwamen vaker in de kerk en hadden lak aan alle heiligheid: ze sliepen zelfs op het altaar! Het stukje dat pater Hugo ooit schreef staat niet meer op zijn site, maar ik heb er in 2014 al eens over geblogd en de tekst overgenomen.

Het was een bijzondere ontmoeting met een bijzondere man!

Ik ben pater Hugo blijven volgen op Facebook. Bloggen deed hij al een tijdje niet meer, maar hij heeft het in deze moeilijke tijd weer opgepakt.

En ik vond het bijzonder troostend!

Ik heb net de lauden gebeden, het ochtendgebed van de Kerk dat bij uitstek dankbaar en vrolijk is: lof aan God om alles wat Hij maar blijft geven. Vandaag was het nog feestelijker omdat het de feestdag van Warfhuizen is: onze patroon, de heilige Liudger, wordt vandaag gevierd. De situatie is onwezenlijk. Ik sta in een beeldschoon kerkje een beeldschone liturgie te vieren terwijl van buiten de zon beeldschone kleuren op de muren verft en de vogeltjes beeldschoon meekwinkeleren. Als ik naar buiten kijk zie ik een strakblauwe hemel en alles ruikt naar de hyacinten die vlak onder het raam ijdel staan te wezen. In de huidige omstandigheden kan ik niet anders dan denken aan datzelfde Liudgerfeest vierhonderdzesendertig jaar geleden. In Warfhuizen was toen een eenheid van het Spaanse leger gevestigd. Daarom vielen de Friezen binnen en staken het dorp in brand. Heel anders dan nu, en toch duidelijk vergelijkbaar genoeg om eraan herinnerd te worden: we worden, hoe dan ook, belegerd. Gelukkig is de vijand deze keer niet de medemens. Niets is immers zo wrang als menselijke haat en nijd. Aan de andere kant kun je Friezen tenminste zien aankomen. Het beest waar we nu tegen vechten is ongrijpbaar en onzichtbaar. Het is een soort spook van de natuur. Daarom vond ik het fijn die feestlauden te bidden. Die bezingen de Zon die over ons opkomt en de griezels van de nacht laat verdampen. Dat zal deze keer niet met één zonsopkomst gebeurd zijn, maar het is al aan de gang en zal onstuitbaar op een dag klaar zijn. Ook dit gaat weer voorbij.